ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΜΑΗΣ ΄11.

Λέτε να είναι η Άνοιξη και πολύ περισσότερο ο μήνας Μάης;

Γιατί μεταφορικά, την ΑΝΟΙΞΗ της ζωής τους αναζητούν οι επαναστατημένοι λαοί στην Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή.


Στη δημοκρατική Ευρώπη αγωνίζονται κατά της φτώχιας, της ανεργίας και των σκληρών μέτρων λιτότητας που επιβάλλει μια Ευρωπαϊκή Ένωση η οποία έχει προ πολλού εγκαταλείψει τις αρχές επάνω στις οποίες στηρίχτηκα και περισσότερο απ΄όλα την αρχή της αλληλεγγύης.
Στην Ισπανία, άνεργοι, φοιτητές, καλλιτέχνες, το αυθόρμητο κίνημα των Αγανακτισμένων, παραμένουν στη Puerta del Sol μέρες τώρα διαμαρτυρόμενοι κατά της ανεργίας, της διαφθοράς, του άδικου πολιτικού συστήματος και της επιβολής αντιδημοκρατικών μέτρων λιτότητας. Και ακολουθεί η Πορτογαλία.
Αίγυπτος, Αλγερία, Τυνησία, Λιβύη, Συρία, οι πολίτες αγωνίζονται κατά των απολυταρχικών καταπιεστικών καθεστώτων, κατά της διαφθοράς και της φτώχιας.


Διάβαζα για το Μάη του ΄68 στη Γαλλία, την εποχή του άκαμπτου στρατηγού Ντε Γκολ, το βιβλίο των Σερζ Ζουλι και Ζαν-Λουι Μαρτζορατι σχετικά με τη περίοδο εκείνη.
Γράφει λοιπόν στην εισαγωγή του ο Σερζ Ζουλι, ιδρυτής της εφημερίδας Liberation και για πολλά χρόνια διευθυντής της.
« Ο Μάης του ΄68 ήταν ένα είδος πάθους πολλών βδομάδων. Και ήταν ένα πάθος τρελό, γιατί πολλές φορές η νύχτα γινόταν μέρα, γιατί λέγαμε ένα σωρό βλακείες, γιατί βλέπαμε πράγματα που δεν υπήρχαν ή που υπήρχαν με διαφορετική μορφή, αλλά που τελικά δεν ήταν και τόσο σημαντικά σε σχέση με αυτό που συνέβαινε. Και ήταν τρελό γιατί το να θέλεις να αλλάξεις τον κόσμο είναι όντως τρελό, αλλά και τόσο διεγερτικό.»


« Η Γαλλία πλήττει» έγραφε η Monde, περισσότερο όμως ασφυκτιούσε. Η νεολαία, οι φοιτητές νιώθουν αυτή την ασφυξία.
Αυταρχικό το καθεστώς στα Πανεπιστήμια. Αυτό στο Ναντέρ, στριμωγμένο μέσα σε εργατικές κατοικίες και παραγκοπόλεις, πρωτοστατεί στις πανεπιστημιακές ταραχές. Στις φοιτητικές εστίες, απαγορεύεται η πρόσβαση στα δωμάτια των κοριτσιών, με τον Υπουργό Τύπου και Πληροφοριών να δηλώνει ότι «το μόνο πρόβλημα των φοιτητών είναι να κοιμηθούν με τα κορίτσια»!
Αυτή η ψυχολογική και σεξουαλική καταπίεση οδηγεί στη κατάληψη πολλών φοιτητικών εστιών, ακόμα και στο Παρίσι.
Εργάτες και φοιτητές αντιμετωπίζουν τις Δυνάμεις Ασφαλείας, το Πανεπιστήμιο του Ναντέρ κλείνει, πράγμα που οδηγεί στη πρώτη εξέγερση στο Καρτιέ Λατέν στις 3 του Μάη.
Ο Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ φοιτητής τότε στο Ναντέρ και σημερινός ευρωβουλευτής, πρωτοστατεί και φωνάζει «πρέπει να εγκαταλείψουμε τις τεχνικές διαμαρτυρίες δεν προσφέρουν πλέον τίποτα»
Η Σορβόνη καταλαμβάνεται από τους φοιτητές, γίνονται ταραχές με την επέμβαση της Αστυνομίας και συνεχίζονται με πετροπόλεμο στο Σαν Μισέλ.


Οι τοίχοι γεμίζουν με συνθήματα :
«Να είστε ρεαλιστές, ζητάτε το αδύνατο. Καθηγητές είστε γέροι. Κάντε έρωτα και ξαναρχίστε. Η φαντασία στην εξουσία .Η επανάσταση ανοίγει την όρεξη για έρωτα. Κάτω από τα πεζοδρόμια η παραλία. Δεν ξέρω τι να πω, θέλω όμως να το πω.»


Οι συγκρούσεις είναι βίαιες μεταξύ Αστυνομίας και όλων των τάξεων του γαλλικού λαού με επικεφαλής τους εργάτες και τους φοιτητές. Από τις 3 Μαΐου μέχρι τα μέσα Ιουνίου υπολογίζονται 1910 τραυματίες των δυνάμεων καταστολής, και 1459 των διαδηλωτών. Νεκροί ένας αστυνομικός διευθυντής, δύο εργάτες και ένας μαθητής Λυκείου.
Ο διοικητής της γαλλικής Αστυνομίας έστειλε επιστολή στην «Οικογένεια της Αστυνομίας» που ενεργούσε με εξαιρετικά βίαιο τρόπο.
Και έγραφε κάτι που θα πρέπει να το μεταφέρουν οι υπεύθυνοι και στα δικά μας ΜΑΤ για να το εμπεδώσουν:
«Το να κτυπάτε έναν διαδηλωτή πεσμένο στο έδαφος είναι σαν να κτυπάτε τον εαυτό σας, παρουσιάζετε μια εικόνα που θίγει όλο το σώμα της Αστυνομίας. Βάλτε το καλά στο μυαλό σας και πείτε το και στους γύρω σας: κάθε φορά που ασκείτε αθέμιτη βία σε βάρος κάποιου διαδηλωτή, δεκάδες σύντροφοί του επιθυμούν να σας εκδικηθούν.»


Τελικά τα κέρδη από το γαλλικό Μάη 68, μπορεί να μην ωφέλησαν πολιτικά, πέτυχαν όμως απόλυτα κοινωνικά και πολιτιστικά.



Σήμερα που η δική μας κοινωνία βρίσκεται σε αναβρασμό με τα μέτρα λιτότητας που συνεχώς λαμβάνονται, αναρωτιέμαι πότε θα μπει στη μάχη και ο λαός μας πριν μας ξεπουλήσουν ολοκληρωτικά στους ξένους που καθημερινά μας ειρωνεύονται και μας εξευτελίζουν;;
Μήπως έφθασε η ώρα και για έναν «ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΜΑΗ ΤΟΥ 11», ξεκινώντας ίσως από τη Πλατεία Συντάγματος για «ΝΑ ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΕΚΕΙ»;

Ευρηματικές και εξαιρετικά πετυχημένες ήταν οι αφίσες που είχαν φτιαχτεί από ανώνυμους καλλιτέχνες και τυπώνονταν στη Σχολή Καλών Τεχνών.

« Βία και κλεισμένο το στόμα, Ναι στη κατάληψη εργοστασίων, Χλωροφόρμιο για να περάσουν οι μεταρρυθμίσεις, Με τη βία για την επιστροφή στην ομαλότητα, Η τάξη βασιλεύει αλλά με τραυματισμούς, Οι εκλογές δεν αλλάζουν τίποτα, η πάλη συνεχίζεται, Ελάχιστοι μισθοί, βαριά άρματα.».
Αυτά είναι τα νοήματα περνούσαν οι αφίσες που είχαν γεμίσει τους δρόμους της Γαλλίας.