Ο ΠΙΝΟΚΙΟ ΣΗΜΕΡΑ !

Έχω μπερδευτεί λίγο τώρα τελευταία. Δηλαδή τι λίγο, μάλλον πολύ, αν και δεν έχω καμία εμπιστοσύνη σε αυτούς τους ποιοτικούς ή ποσοτικούς προσδιορισμούς.


Άντε να καταλάβεις τι εννοεί ο καθένας με το λίγο ή το πολύ, το καλό ή το κακό, το μεγάλο ή το μικρό, το έντιμο ή το ανέντιμο, άντε να προσδιορίσεις όρια στις έννοιες αυτές. Ακόμα και εκείνα τα χρονικά που λέμε συχνά σε στιγμές ευφορίας, πάντα, πάντοτε (επανειλημμένα, συνεχώς) και παντοτινά (κάτι που διαρκεί) συχνά τα ξεσκίζουμε!
Και εκείνο που ορκιζόμαστε σαν «σταθερό», πόσο σταθερά τα κρατάμε;


Καλά τώρα, μη μπλέξω και με το ηθικό και το ανήθικο. Στη σημερινή εποχή υπάρχει διάκριση, διαχωριστική γραμμή; Ποιός τη θέτει; Όταν κάτι μας ωφελεί, ενοποιούμε τις γραμμές.
Ο καθένας έχει το δικό του ζύγι, το δικό του μέτρημα, στη ποσότητα, στη ποιότητα. Προσδίδει στις λέξεις τις δικές του ερμηνείες και διαστάσεις.


Φαίνεται μάλιστα ότι η αλήθεια και το ψέμα έχουν χάσει το ….εύρος τους με αποτέλεσμα να μη μπορούμε να διακρίνουμε συχνά μεταξύ των δύο. Εκείνο που πλασάρεται σαν αλήθεια, μέσα από διαστρεβλώσεις και δήθεν «λανθασμένες μεταφράσεις» και ερμηνείες, αποδεικνύεται ψέμα.


Πάρτε για παράδειγμα τον τρόπο που ζούσαμε τόσα χρόνια τώρα. Κοιμόμασταν ήσυχοι πιστεύοντας ότι η πατρίδα μας είναι τόσο ισχυρή, έτσι μας έλεγαν, ώστε να μας προσφέρει ένα στέρεο περιβάλλον άνετης ζωής, υπερκατανάλωσης, εξασφάλισης.
Ευδαιμονία; Ουτοπία! Ανώμαλη προσγείωση σήμερα!


Ποτέ οι κυβερνόντες δεν μας έλεγαν την αλήθεια. Φούμαρα για μεταξωτές κορδέλες μας πουλούσαν. Ακόμα και σήμερα, καθημερινά, ακούμε ανακρίβειες, ψευτιές, υπερβολές από τους πολιτικούς μας. Σε ψεύτικους κόσμους μας οδηγούσαν. Μας εξαπατούσαν. Και εμείς τους πιστεύαμε και το χειρότερο τους ψηφίζαμε! Το νόμιμο έγινε και ηθικό. Όμως, έμεναν διάπλατα ανοικτά τα παράθυρα στους νόμους ώστε να «μπάζουν» ό,τι και όταν θα συνέφερε κάποιους.


Νομίζω μάλιστα ότι αυτή η θολή τακτική, αυτή η κατά περίπτωση επιλογή ψευτιάς ή αλήθειας, έχει μεταφερθεί και στις προσωπικές μας σχέσεις. Και αν η λέξη «ψευτιά» πέφτει βαριά, να την ελαφρύνω με τις λέξεις «ανακρίβεια, μισή αλήθεια, ανειλικρίνεια».
Φαίνεται ότι για να επιβιώσουμε μέσα στη σημερινή κοινωνία, θα πρέπει να ελλείπει η ειλικρίνεια, η ευθύτητα, το γνήσιο. ‘Όπως θέλει ο καθένας πουλάει τον εαυτό του, μέχρις ότου κάποια περιστατικά τον ξεγυμνώσουν.

Έχει γίνει το ψέμα πλέον απαραίτητο στη ζωή μας. Είναι οι περιστάσεις που το επιβάλλουν; Είναι οι καθημερινές δυσκολίες επιβίωσης; Είναι ίσως η τάση μίμησης, θέμα «εξίσωσης»;

Τι να πω. Τελικά φτάνεις σε ένα σημείο να ακούς και να βλέπεις τα γύρω σου με πλήρη αδιαφορία. «Θα δείξει» λες.

Λέτε να είναι η εποχή των «κακών»; Αλλά είπαμε, κακοί ή καλοί, γνήσιοι ή δήθεν, άντε τώρα να τους προσδιορίσεις και το δυσκολότερο, να συμφωνήσεις σ΄αυτό με το διπλανό σου!

Γίνονται αυτά;