ΚΑΘΑΡΑ ΚΑΙ ΞΑΣΤΕΡΑ.

Πιστεύω ότι όλοι μας κάποια στιγμή, μέσα από την αγωνία για το μέλλον αυτής της χώρας αλλά για τη προσωπική μας ζωή, θα διερωτηθήκαμε πως έφτασε η Ελλάδα στη σημερινή απαξίωσή της. Πως φτάσαμε εμείς στη σημερινή κατάντια μας. Τι έφταιξε; Τι δε έγινε σωστά;


Οι πολιτικοί μας είναι ακατάλληλοι να μας δώσουν μια σωστή απάντηση, πνιγμένοι μέσα στα κομματικά τους στενά περιθώρια. Το ένα κόμμα ρίχνει το κρίμα στο άλλο. Κανένας δεν έχει τη λεβεντιά να μας πει την αλήθεια.


Ευτυχώς όμως υπάρχουν κάποιες φωνές που δεν φοβούνται να πουν τα πράγματα με το όνομά τους. Άνθρωποι με εντιμότητα και ανεξαρτησία σκέψης, όπως ο καθηγητής Κώστας Ε. Μπέης.
Μεταφέρω εδώ απόσπασμα από το άρθρο του στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ της 18 Μαΐου. Αξίζει να το διαβάσετε.


Του ΚΩΣΤΑ Ε. ΜΠΕΗ

Ανάγκη αυτογνωσίας
«Βγήκαμε από την περιπέτεια της δικτατορίας με μια ανεξήγητη τυφλή ροπή προς τον άκρατο ευδαιμονισμό, δίχως ν' αναρωτηθούμε από πού προέρχονταν οι χρηματικοί πόροι που αναπάντεχα ανέβαζαν την οικονομική άνεση.


Κανένας μας, μήτε εγώ, που τώρα το συνειδητοποιώ και υψώνω φωνή απόγνωσης, δεν είχαμε προσεγγίσει την πικρή αλήθεια, ότι τρώγαμε τις σάρκες μας αντλώντας από υπερδανεισμό, ο οποίος συνεχώς διογκωνόταν. Πρόφαση διαφυγής από αυτή την αλήθεια δεν υπάρχει. Ολοι φταίξαμε, καθώς αργήσαμε να συνειδητοποιήσουμε την ωμή πραγματικότητα. Φταίμε, που ποτέ δεν είχαμε θέσει αιχμηρά ερωτήματα, από πού τάχα προέρχονταν οι πόροι των χρημάτων, που αφειδώς στήριζαν τον καλπασμό των διορισμών στο Δημόσιο και στον ακόμη πιο σπάταλο ευρύτερο τομέα των αυτοδιοικούμενων δημόσιων οργανισμών. Σαν τις μωρές παρθένες -μαζί και ο συντάκτης αυτών των γραμμών- βλέπαμε, θαυμάζαμε και καμαρώναμε το θρίαμβο του Σοσιαλισμού και της λεγόμενης περήφανης εθνικής εξωτερικής πολιτικής, με κορυφαίο αναιδές κρούσμα την «κορόνα» τού τότε αναπληρωτή υπουργού Εξωτερικών κ. Πάγκαλου, στη σύνοδο των ηγετών της Ευρώπης στην Κέρκυρα, τότε που είχε χαρακτηρίσει τη Γερμανία ως τον «νάνο με τα ξύλινα πόδια»!


Μετεξελίχθηκε έτσι ο μέσος Ελληνας (ο Ελληνας του κάματου και της φιλότιμης προσπάθειας όλων των προηγούμενων χρόνων) σε ένα πρόστυχο κακέκτυπο εγωιστικού και απερίσκεπτου καταναλωτή, το πρότυπο του «Ελληναρά», με τις πρόωρες συνταξιοδοτήσεις, τις παράλληλες αργομισθίες και τη λούφα, ιδίως δε με την κατάχρηση των αγροτικών επιδοτήσεων, για χάρη των οποίων έκλειναν κάθε χρόνο όλοι οι μεγάλοι δρόμοι της χώρας, ώσπου τα κατάφερναν, έπαιρναν τις επιδοτήσεις των κουτόφραγκων (ή μήπως νέα δανεικά;), έριχναν κάποια ψιχία στους Αλβανούς και Πακιστανούς εργάτες, που άστεγοι και πεινασμένοι δούλευαν στα χωράφια, ενώ εκείνοι -με κάποιες εξαιρέσεις νοικοκυραίων, που τουλάχιστον φρόντισαν να χτίσουν ένα σπίτι για το παιδί τους- κατασπαταλούσαν τις ευρωπαϊκές χρηματοδοτήσεις στα περιώνυμα «κλαμπ», που ξεφύτρωναν στην ύπαιθρο, ανανεώνοντας συνεχώς την πραμάτεια τους με Βουλγάρες, Ουκρανές και άλλες δύστυχες υπάρξεις τού άλλοτε «Υπαρκτού Σοσιαλισμού», κάθε φορά που τα τρακτέρ, στους δρόμους, πειθανάγκαζαν τις κυβερνήσεις για νέες πλούσιες επιδοτήσεις των δήθεν πενόμενων αγροτών.


Επιδοτήσεις που αντλούσαν από πού; Μα από πού αλλού, έξω και πέρα από νέα θαλασσοδάνεια; Αυτά ακριβώς τα θαλασσοδάνεια, τα οποία, μαζί με άλλες σπάταλες αμαρτίες μας, τώρα η τρόικα πιέζει κι εκβιάζει ν' αποπληρώσουμε, εκποιώντας τα όσια και τα ιερά της Ιστορίας μας.»



Δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια. Καθαρή και ξάστερη. Αποτέλεσμα να φτάσουμε σήμερα να μας εξευτελίζουν οι «φίλοι» μας στην Ε.Ε. και να μας ειρωνεύεται ο ευρωπαϊκός Τύπος.
Σήμερα μάλιστα με δηλώσεις τους οι Ευρωπαίοι αξιοματούχοι άρχισαν να προσβάλλουν την εθνική μας υπερηφάνει, να εκβιάζουν και να αναμειγνύονται στα εσωτερικά πολιτικά μας πράγματα.