Όποιος έχει πάει στο Παρίσι,ασφαλώς θα έχει φάει τουλάχιστον με τα μάτια του,τα εκπληκτικά εκθέματα στις βιτρίνες του παρισινού παντοπωλείου Fauchon στη Μαντλέν.Το κατάστημα λοιπόν αυτό προσφέρει τώρα "Τσάϊ του 68" με "Άρωμα Επανάστασης"!!!
"Απαγορεύεται το απαγορεύεται" ήταν ένα από τα συνθήματα του γαλλικού Μάϊ του 68. Κι έτσι χάριν του καταναλωτισμού και των πλέον κακόγουστων και χυδαίων μεθόδων της καπιταλιστικής αγοράς, εμπορευματοποιήται μια τόσο σημαδιακή εποχή και τα όσα προσέφερε στη γαλλική και όχι μόνο κοινωνία.
"Κακόγουστη νοσταλγία" χαρακτήρισε την ενέργεια αυτή Γάλλος κοινωνιολόγος.
Το μόνο που μπορεί να πει κανείς είναι ότι κανένα άρωμα δεν εμπνέει και οδηγεί σε μια επανάσταση. Το μόνο που χρειάζεται είναι ψυχική δύναμη και καθαρός στόχος.
Αυτή η είδηση δίχως να το θέλω, με έφερε στην ελληνική πραγματικότητα και προσπαθώ να κατανοήσω σε τι περιβάλλον ζούμε. Προφανώς της ψευτιάς,της υποκρισίας,της αδιαφορίας,της υπερβολής και του ατομικού συμφέροντος.
Κοιτάξτε τι γίνεται στο πολιτικό χώρο. Μάχη εντυπώσεων, "εσύ", "όχι εσύ" για τα πάντα. Αδιαφάνεια παντού,επικράτηση του "δικού" μας. Στρέβλωση της πραγματικότητας για την απόδειξη του...αναπόδεικτου.
Και η κοινωνία μας;; Άραγε τι σημαίνει πλέον αυτό; Έχει ακόμα κάποια έννοια; Ή μήπως το λεγόμενο κοινωνικό σύνολο διαχωρίστηκε και διαλύθηκε σε μονάδες;
Μέσα στην απογοήτευσή μου συλλογίζομαι μήπως υπερβάλλω, μήπως δε βλέπω, μήπως δε ξέρω,μήπως δε καταλαβαίνω....
Να το ξαναπώ: αποχαύνωση, αδιαφορία, νωχέλεια . Χάνουμε σκέψεις, στόχους, δύναμη, θολώνουμε όνειρα.
Ψάχνουμε για συγνώμες , αναμοχλεύομαι το παρελθόν για δικαιολογίες και αυτάρεσκα αυτοσυγχορούμαστε..
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
7 σχόλια:
αγο-ραίε ούτε δέν βλέπεις, ούτε δέν καταλαβαίνεις.
Όλα αυτά υπάρχουν , τις δόσεις όμως τις βάζει ο κάθε ένας απο εμάς ξεχωριστά.
Διαλέγεις δηλαδή πόση ζάχαρη και πόσο καφέ θα πιείς.
Περί γλυκού ή πικρού ο λόγος.
Και ξέρεις...ο καφές την θέλει την ζαχαρίτσα του(προπαντώς ο ελληνικός, ο δικός μας)
Ας μήν στεκόμαστε στα κακά και στα άσχημα γιατί αυτά θα δώσουμε κιόλας...
Έχουμε καλά μάτια εμείς όι έλληνες και πρέπει σίγουρα όπως και εσύ πιστεύεις είμαι βέβαιη, να τα αγαπάμε περισσότερο
"Να κατανοήσω σε τι περιβάλλον ζούμε"
Λεοντόκαρδε, σε ένα νοσηρό και παρατημένο περιβάλλον ζούμε.
Που το βλέπουμε, το ακούμε, και πολλές φορές το παρακολουθούμε.
Απ' έξω, ως θεατές της ζωής μας.
Ευτυχώς, που κάποιοι διατήρησαν ασφαλιστικές δικλείδες, ώστε να μπορούν, κάποια στιγμή, να ορμήσουν, να σκαλίσουν, να αναμοχλεύσουν το παρελθόν, ελπίζοντας στο "ξύπνημα".
Καλό απόγευμα
:-)
ανασα κατ΄άρχήν καλωσόρισες στο...νεογέννητο blog μου.
Δε θέλω να περιαυτολογώ,όμως τα κείμενά μας απο μέσα μας βγαίνουν.
Εχω περάσει πολλά στη ζωή μου,σε χώρους κοινωνικούς,οικογενειακούς,επαγγελματικούς,συνδικαλιστικούς.Δεν φημίζομαι για την αισιοδοξία μου.Ομως τώρα νιώθω μια κόποση,μια απέραντη απογοήτευση για τα γύρω μας.
Προσπαθώ να προσθέσω ζαχαρίτσα αλλά τελικά ο καφές μου βγαίνει...μέτριος προς το πικρό,ακόμα και αυτόν που πίνω σήμερα.
Τέλος πάντων ας μη γκρινιάζω.Δυνάμεις μου μένουν αρκετές και διάθεση.
Με τα μάτια μας ανοιχτά λοιπόν.
vassia με οσα λες συμφωνώ απόλυτα.
Ακριβώς,θεατές της ζωής μας.
Εσυ είσαι τουλάχιστον πιο αισιόδοξη απο μένα.
Μόνο δείξε μου πως και πότε θα μας"ξυπνήσουν".
Γιατι εδω είμαστε...
Το καλοκαίρι είναι μπροστά ...
Η θάλασσα και το αεράκι της είναι ο καλύτερος σύμμαχος ...
Εκεί κατά τον Αυγουστο θα δείς που όλα θα μοιάζουν διαφορετικά
καλή δύναμη
Θα σου απαντήσω με χιούμρο.
Μόνοι θα ξυπνήσουμε, γιατί αν μας ξυπνήσουν οι άλλοι, θα ξανακοιμηθούμε να χορτάσουμε.
:-)
ανασα τι αισιόδοξη νότα είναι αυτή!!! Τι ωραία εικόνα δίνεις!!!
Και ολα τον Αυγουστο,μήνα των γενεθλίων και της ονομαστικής μου γιορτής!
Θα περιμένω ανυπόμονα...
vassia σα νάχεις δίκαιο.Μην αποκοιμηθούμε ομως γιατι τότε δε θα ξυπνήσουμε ποτέ..Ουτε με κλωτσιές...
Δημοσίευση σχολίου