Συχνά τα βράδια μ΄αρέσει να αποτραβιέμαι σε ένα από τα απλά αγαπημένα μου καφέ, μ΄ένα ποτήρι κρασί, μόνος, να βυθίζομαι στις σκέψεις μου.
Δε θέλω παρέες, δε θέλω να με διακόψουν. Είναι οι στιγμές της ηθελημένης μοναξιάς μου.
Αναπολώ κάποιες περιόδους, περιστατικά, κάποιες στιγμές της ζωής μου. Αναρωτιέμαι τι θα γινόταν τότε.... εάν...
Σκέφτομαι τα λάθη μου, τις αποφάσεις που κάποτε πήρα. Και τι περίεργο, εκείνες τις στιγμές της απομόνωσης δε κάνω όνειρα. Μια αναδρομή κάνω.
Είναι οι απόλυτα δικές μου ώρες που δε θέλω να τις μοιραστώ με κανέναν.
Συχνά με κατακλύζουν οι αναμνήσεις. Άλλες ευχάριστες, άλλες οδυνηρές. Τι σημασία έχει, έζησα, αυτό δεν είναι το σημαντικό ;;
Όχι ,δε φεύγω από τη πραγματικότητα, από τα συνήθη καθημερινά. Ένα ταξίδι κάνω, έτσι όπως το θέλω, όπου θέλω, με ξεναγό εμένα. Πάω εκεί που θέλω εγώ, να ξαναδώ αυτά που θέλω εγώ, είτε είναι έτσι όπως τα επιθυμούσα είτε όχι.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
26 σχόλια:
Οπως το λες,ώρες-ώρες τη χρειαζόμαστε κι αυτή την απομόνωση,και μ'ένα ποτήρι κρασί βεβαίως!Μη μας γίνει συνήθεια όμως,ε!
Καλό βράδυ...
Λεοντόκαρδέ μου και είναι αυτές οι ώρες μαγικές. Γιατί βρίσκουμε το κουράγιο να ψάξουμε κάτω από την επιφάνεια, να σκαλίσουμε μέσα μας και να αγκαλιάσουμε τον εαυτό μας και τα λαθη μας...
Λατρεύω κι εγώ αυτές τις ώρες, γιατί είναι δικές μου. Μόνο που εγώ τις περνώ στο αυτοκίνητο...
Καλημέρες!
Η ηθελημένη μοναξιά είναι η καλύτερη Τι γίνεται όμως όταν είναι "αθέλητη";;;
....και μια προσωπική διαπίστωση , (που με απασχολεί εντονα τις τελευταιες μέρες):
Τα μεγαλύτερα λάθη της ζωής μου τα κάνω τις φορές που σκέφτομαι τα μεγάλα λάθη μου που εχω κάνει,οταν λέω πως δεν πρέπει νά τα ξανακάνω...
Και να ξανακάνω!
vad έτσι φαίνεται, την αναζητούμε την απομόνωση καμιά φορα, για να τα πούμε με τον εαυτό μας. Καλό ειναι αυτό γιατι έτσι, όπως δε μας ακούει κανένας, γινόμαστε πιο ειλικρινείς.
Οχι, δε το παρκάνω στο κρασάκι, ένα δυό πητιράκια μόνο !!
cindy γλυκιά μου, είναι πράγματι μονδικές αυτές οι στιγμές φυγής μας όταν τα λέμε με τον εαυτό μας. Το χρειαζόμαστε, ίσως κιόλας πρέπει να το κάνουμε,γιατί βλέπουμε τότε τα πράγματα πιο αντικειμενικά.
Λάθη ,αποφάσεις άστοχες, βιαστικές, όλα μπαίνουν μπροστά μας. Ναι, κιεγώ τις λατρεύω αυτές τις ώρες.
Ε, τώρα πρόσεχε, όχι και όταν οδηγάς, βρές μια ήσηχη γωνίστα και πέστε τα με την..cindy !!
Νίκο καταλαβαίνω απόλυτα το ερώτημά σου, την "αθέλητη" μοναξιά.
Δεν είναι παρηγοριά, αλλά πρέπει να σου πώ ότι δεν είσαι μόνος εαν κάποιες φορές νιώθεις έστι.
Τα λάθη μας φίλε μου πάντοτε θα τα ξανακάνουμε. Είναι ίσως κάποιες στιγμές που τα σκεφτόμαστε , θυμώνουμε και...ορκιζόμαστε να μη τα ξανακάνουμε. Και όμως , αυτά μας ... εκδικούνται.
Απλά, δε χρειάζεται να μετανοιώνουμε ακόμα και για τα λάθη μας. Μήπως ξέρουμε τι θα γινόταν εαν αποφασίζαμε διαφορετικά ;
Η απομόνωση και η περισυλλογή είναι καμιά φορά για την ψυχή μας, ό,τι η δίαιτα για το σώμα!
Ξεκαθαρίζουμε και αποβάλλουμε ό,τι μας δηλητηριάζει τη ζωή!!
Σε ζηλεύω... Ευλογημένες ώρες είναι αυτές της μοναξιάς σου! Και τις έχω τόσο πεθυμήσει και εγώ που δεν έχω ποτέ το χρόνο να τις απολαύσω!
Καλό βράδυ Λεοντόκαρδε και καλή εβδομάδα!
Και όσο μεγαλώνουμε, όλο και πιο έντονη είναι τουτη μας η ανάγκη.
Να δεις εγώ, μέσα από αυτές τις"επιστροφές" αγάπησα το κατσικίσιο γάλα, που τότε στο χωριό του πατέρα μου βάζαμε κακάο για να μη μας μυρίζει...
Γίνεται να είχα λίγο τώρα;
Θα έφτιαχνα και τυρί ανάλατο όπως η θεία μου τότε...
Κάτσε να πάρω τυ σύνταξη και έφυγα για Γλαρούπολη....
:-))))
Καλή σου μέρα!
Φιλί και Γλρένιες αγκαλιές
Μαριάνα μου καλημέρα και καλή βδομάδα.
Ναι , είναι και όμορφες και απαραίτητες αυτές οι ώρες απομόνωσης για τα πούμε με τον εαυτό μας. Τελευταία εγω "ξεφεύγω" όλο και πιο πολύ...
Κιόμως το απολαμβάνω, πάντα με ενα ποτήρι κρασί στο χέρι.
Ξέρω τη συμβουλή σου, μην ανησυχείς
δε το παρακάνω !!
Γλαρένια μου , μου θύμησες κάποιες διακοπές μου πρίν χρόνια στο Μεγάλο ή το Μικρό Χωριό ,δε θυμάμαι σε ποιό απο τα δύο. Ηπια για πρώτη φορα κατσικίσιο γάλα,δε το άνταχα με τίποτα, αν και φρέσκο αρμεγμένο.
Μια εμπειρία κι αυτή...
Όσο μεγαλώνουμε και αναλογιζόμαστε τα παλιά, τόσο πιο οδυνηρές γίνονται οι ...μοναχικές μας αποδράσεις.
Καλημέρα και καλή βδομάδα.
Κάποιες φορές το κάνω κι εγώ αυτό Λεοντόκαρδε και μου αρέσει πολύ αλλά προσπαθώ να μη σκέφτομαι, μόνο να το απολαμβάνω.
Πολυτιμες αυτες οι στιγμες μας και σπανιες...Αλλες φορες απλα απολαμβανω την ησυχια μου κλεινοντας τα ματια η κοιτωντας τη θαλασσα...αλλες παλι αναπολω, βαζω σε μια σειρα τις αναμνησεις μου και τις ξαναζω ολες απο την αρχη...αλλες συζηταω με τη Χριστινα και μαλωνουμε για λαθη του παρελθοντος του παροντος και του μελλοντος, αδυναμιες και παθη. Πολυτιμες οι στιγμες που δεν σε ακουει κανεις παρα μονο ο εαυτος σου...απο αυτον δεν μπορεις και δεν πρεπει να κρυβεσαι...
Όλοι μας υπάρχουν στιγμές που θέλουμε τη επιλεγμενη μοναξιά! Και εγω το ιδιο..
Βασικα το εχω αναγκη αυτο που λες, ειναι καλο "να μιλας με τον εαυτο σου", αν καταλαβαινεις τι εννοω.
Το ιδανικο μερος για τετοιες στιγμες σε εμενα ειναι η θαλασσα!
mariana πράγματι όλοι τις έχουμε ανάγκη αυτές τις στιγμές της απομόνωσης. Αν μλαιστα όπως λες της απολαμβάνεις, ακόμα καλύτερα. Γιατί καμία φορα ίσως μας βασανίζουν κάποιες αναμνήσεις.
butterfly μου έτσι ακριβώς είναι. Με κλειστα τα μάτια, μας κατακλύζουν οι αναμνήσεις, άλλες ευχάριστες, άλλες βασανιστικές, αναπολούμε κάποιες στιγμές μας, αναλύουμε τα λάθη μας, βέβαιοι οτι δε θα τα ξανακάνουμε, για να τα κάνουμε και πάλι κάποια στιγμή.
Ειναι τόσο όμορφο να ταξιδεύεις έτσι στο παρελθόν,να μιλάς ντόμπρα με τον εαυτό σου, ίσως καμιά φορα και να γελάς μαζί του.
Ξεχωριστές οι στιγμές αυτές.
ΥΓ. Ειδα οτι θα λείψεις, σου άφησα σχόλιο στο μπλόγκ σου. Προσωπικά θα μου λείψεις. Γιατί νιώθω οτι συζητώ με κάποιον που έχει τον ίδιο τρόπο σκέψης, τα ίδια συναισθήματα, τις ίδιες ευαισθησίες. Και αυτό, αυτή τη χρονική περίοδο το έχω τόσο πολύ ανάγκη.
Μέχρι να φύγεις πάντος θα τα λέμε.
Καλό βράδυ Πεταλουδίτσα μου.
Αρτίστα μου, θα σου πω οτι εγω δεν μου αρέσει να μένω στη παραλία και με τις ώρες μέσα στη θάλασσα. Εκείνο που απολαμβάνω κυρίως είναι να ατενίζω τη θάλασσα και να βυθίζομαι στις σκέψεις μου. Πρωί η βράδυ αργά, αυτή είναι η... παραλιακή απόλαυσή μου.
ΥΓ. Θα κατέβω στο Σύνταγμα να βγάλω φωτογραφίες απο τις εκδηλώσεις του green design και θα τις αναρτήσω.
Καλό βνράδυ.
Μια από τα ίδια και απο μένα, παρέα με ένα ουισκι χειμώνα καλοκαίρι.
Είναι αυτές οι στιγμές που ουτε από τα blogs δεν γυρνάω.
Είναι από αυτές τις στιγμές που μπορεί να νιώσεις δυνατός, αδύναμος, οτιδήποτε, σίγουρα πάντως κερδισμένος.
matrix ειχα την εντίπωση οτι με πιάνουν οι συναισθηματικές μου αδυναμίες και θέλω να απομονόνωμαι, να βασανίζω τον εαυτό μου.
Φαίνεται όμως οτι και άλλοι πολλοί αναζητούν αυτή τη στιγμιαία φυγή με τις σκέψεις μας.
Και ναι, όως λες, είμαστε πάντα κερδισμένοι.
ΥΓ. Ουισκι ύστερα απο μια άσχημη εμπειρία στην Αγγλία δε πίνω. Αλλά και το κρασάκι καλό είναι. Στο κάτω κάτω τι σημασία έχει με τι ποτό συνεύουμε τις σκέψεις μας....
Είναι ένας από τους λόγους που δε θέλω να ξαναγυρίσω στην ιδιαίτερη πατρίδα μου ξέρεις...
Όποιον βγαίνει μόνος του για καφέ, τον κοιτάνε σα να του λείπει χέρι!
patsiouri τι αναχρονισμός είναι αυτός!! Τη σημερινή εποχή υπάρχουν ακόμα τέτοιες αντιλήψεις ;; Να μη μπορείς να απολαύσεις μόνη σου το καφεδάκι σου!!! Τι να πω...
Λεοντόκαρδε, με συγκίνησε πολύ το κείμενό σου. Λες και είχες περπατήσει στα μονοπάτια του μυαλού μου, σε κάποιες στιγμές που αφήνομαι στην ρέμβη. Εκεί σε κάποια "δική"μου γωνιά (ένα αγαπημένο καφέ) μόνη και κοιτάζοντας απλά έξω...
Βυθισμένη σε σκέψεις και αναδρομές...
Σε ευχαριστώ για αυτήν την ενδοσκόπηση
dyosmaraki, με συγκίνησες κιεσύ με τα λόγια σου. Δε ξέρω αν πρέπει να σου πω οτι χάρηκα γιαυτό. Και το λέω γιατί σ΄αυτές τις στιγμές της απομόνωσης, σ΄αυτές τις τόσο δικές μας στιγμές, πιστεύω οτι κατά βάθος μπορεί να πληγωνόμαστε.
Κιόμως, δεν τις αποφεύγουμε.
Φαίνεται πως έχει δίκαιο λοιπόν ενας φίλος μπλόκερ που λέει οτι τελικά οι δυνατοί σήμερα είναι οι ευαίσθητοι.
Και πάλι θα σου πω οτι χαιρομαι να τα λέμε.
Νάχεις μια πολύ καλή μέρα.
Θα συμπληρώσω πως ίσως να μην πληγωνόμαστε αυτές τις στιγμές. Απλά νοιώθουμε αισθήματα (όποια και νάναι αυτά). Και το να νοιώθουμε σημαίνει πως λυτρωνόμαστε (για όσο καιρό αυτό χρειαστεί να διαρκέσει) μέχρι να έρθει η "κάθαρση". Και είναι σημαντικό στις μέρες μας απλά να "νοιώθουμε", σκέψου πως μερικοί άνθρωποι έχουν ξεχάσει (η τους ανάγκασαν να ξεχάσουν) αυτή τη συνήθεια....
dyosmaraki, μα αυτή είναι η έλειψη της εποχής μας. Το να ΝΟΙΩΘΟΥΜΕ.
Πως αλλιώς μπορούμε να ζούμε πραγματικά ; Πόσο πολύ λείπουν τα αισθήματα απο την εποχή μας το διαπιστώνουμε καθημερινά, παντού.
Όλα πρόσκαιρα, σημαρινά,πρόχειρα.
Θα σου πω και πάλι οτι χαιρομαι ειλικρινά που τα λέμε. Με συγκινεί ο συναισθηματικός άνθρωπος κι εσυ "περπατάς στα μονοπάτια του μυαλού μου".
Νάσαι καλά και μη φεύγεις.
Δεν φεύγω τώρα που σε βρήκα. Μάλιστα ήδη ανέβαλλα διαρκώς μια ανάρτηση - αφιέρωμα για τη δική μου "γωνιά". Μου έδωσες ιδέα....
Καλό Σαββατοκύριακο εύχομαι
dyosmaraki μα τώρα που σε βρήκα κι εγω, δε πρόκειται να σε αφήσω να μου φύγεις !! Και ξέρεις, είμαι πολύ πεισματάρης, θα σε ...κυνηγήσω!Φυσικά θα παρακολουθώ συνεχώς τη γωνιά σου και περιμένω να δω τι θα κάνεις.
Καλό Σαβ/ακο και σε σένα.
Δημοσίευση σχολίου