ΑΧ ΒΡΕ ΜΑΝΑ ΤΙ ΜΟΥΚΑΝΕΣ....

Το καταλαβαίνω , έτσι ήταν η εποχή σου, η κοινωνία, η καθημερινότητα. Με εκείνα τα πρότυπα ήθελες να με μεγαλώσεις. Και με αυτά που ένιωθες στη ψυχή σου ότι θα ήταν καλύτερα για μένα.
Εξάλλου, πως θα μπορούσε να ήταν αλλιώς. Είχες ένα αγγελικό πρόσωπο, έβγαζες μια ηρεμία, καλοσύνη, συμπόνια, μια τρυφερότητα, μια γλυκύτητα. Δεν είχες καμιά κακία μέσα σου, ποτέ να πεις κακό λόγο για τον άλλο. Στο χαμόγελό σου, όλο το ψυχικό σου μεγαλείο.

Δυό πράγματα μου τόνιζες πάντοτε και γιαυτά αγωνιούσες : να γίνω καλός άνθρωπος και να προσέχω την υγειά μου.

Να γίνω λοιπόν « άνθρωπος » έντιμος ,ειλικρινής, συμπονετικός, με συναισθήματα και κατανόηση. Ήθελες τόσο πολύ να γίνω γιατρός και με έβαζες να σου υποσχεθώ ότι μιά μέρα την βδομάδα θα φροντίζω δωρεά φτωχά άτομα.
Με σπούδασες στο καλύτερο σχολείο, με έστειλες μετά στην Αγγλία, μόνο που δε σπούδασα ιατρική.
Και όταν τελείωνα εκεί το Πανεπιστήμιο και μου πρόσφεραν αμέσως εργασία, δεμένος και με μια πολύ όμορφη σχέση, εγώ προτίμησα την Ελλαδίτσα.

Όσο για την υγεία μου, αχ καημένη μάνα, υγεία εσύ, ποδόσφαιρο εγώ, να γυρίζω με ματωμένα και μαυρισμένα πόδια, χέρια και γρατζουνισμένα μούτρα από τους καυγάδες.
Αρρώσταινες εσύ περισσότερο μόλις πάθαινα εγώ το παραμικρό.

Και σαν να ήθελες να με πείσεις ότι η υγεία είναι το πολυτιμότερο πράγμα στον άνθρωπο, το απέδειξες με το δικό σου τραγικό τέλος . Δε πρόλαβα να σε χορτάσω. Σ’ έχασα τόσο μα τόσο νέα, κτυπημένη από την άθλια αρρώστια.
« Τους καλούς τους παίρνει ο Θεός κοντά του » μου έλεγαν για παρηγοριά.

Έκανες πάντα ο,τι μπορούσες για να μου μεταδώσεις τα δικά σου χαρίσματα.
Και δυστυχώς βρε μάνα ,το κατάφερες.

Εσύ έζησες όμως σε άλλο κόσμο, μέσα σε άλλο περιβάλλον, πιο ανθρώπινο. Που να φανταζόσουν πόσο πολύ θα άλλαζαν όλα.
Άραγε, αν ζούσες σήμερα, πάλι « καλό άνθρωπο » θα ήθελες να με κάνεις ;
Γιατί τα όσα χαρίσματα μου μετέδωσες, σήμερα, σ΄αυτή τη κοινωνία, το περιβάλλον, το κόσμο , συχνά αντιμετωπίζουν τη χλεύη, την αδιαφορία των άλλων.
Τίποτα πια δε κατορθώνεις κρατώντας το σταυρό στο χέρι,, δε προχωράς και πολύ έτσι, σημασία δε θα σου δώσουν, θα ξεμείνεις. Που να διακρίνεις ευαισθησίες, συναισθήματα, κατανόηση. Λείπει ο ανθρωπισμός.
Συναντάς μόνο την υποκρισία, τη ψευτιά, τη κακία, την αδιαφορία, τη φτήνια, το δήθεν.

Πόσο δύσκολα είναι σήμερα να καταλάβεις τι είναι ο άλλος. Διστάζεις να δείξεις εμπιστοσύνη, να μοιραστείς ο,τι σε απασχολεί, να ανοίξεις τη ψυχή σου. Η κοινωνία σκληρή και αδιάφορη, ένα ασκέρι. Μονάδες πια ο καθένας μας εκεί μέσα. Διάσπαση. Κοινωνική συνοχή διαλυμένη.
Ζούμε μόνο για το σήμερα, να απολαύουμε μόνο το εφήμερο, αδιάφοροι για το αύριο.

Δεν είναι όμως ο φόβος του άγνωστου τέλους μας, που μας κάνει να ζούμε μέρα με τη μέρα. Έτσι διαμορφώθηκε στην εποχή μας ο τρόπος, η φιλοσοφία αντιμετώπισης της ζωής.

Μάνα, τι να συνεχίσω να σου λέω. Ξέρεις, θα ήσουν τόσο θλιμμένη, απροστάτευτη, θα έσβηνε το γλυκό σου χαμόγελο αν ζούσες σήμερα. Δυσεύρετη η δική σου ψυχική ευγένεια.

Εσύ μ΄έμαθες όπως ένιωθες καλύτερα. Μου μετέδωσες ο,τι πιο όμορφο είχες στη ψυχή σου. Να ξέρεις όμως πόσο βασανίζομαι, πόσο παλεύω, πόσο απογοητεύομαι σήμερα. Αυτά τα χαρίσματα είναι τόσο ανώφελα πια. Κιαν κάτι παρέλειψες να μου μάθεις είναι πώς να αντιστέκομαι στη Μοίρα.

Τώρα, ψάχνουμε ο ένας τον άλλο, να συναντηθούμε στο ίδιο ψυχικό επίπεδο. Προσπαθούμε να διαφυλάξουμε ο,τι νιώθουμε, να προστατευτούμε από εκείνους τους « άλλους», εκείνους που θεωρούν αρρώστια τις ευαισθησίες, τα συναισθήματα, την ανθρωπιά . Εκείνους που δε ξεχωρίζουν τα ανθρώπινα από τα ζωώδη.

Μην ανησυχείς όμως μάνα εκεί που βρίσκεσαι. Σου υπόσχομαι να μην αλλάξω. Εδώ θα είμαι, έτσι όπως με θέλησες. Θ α επιβιώσω.
Κιαν κάποια στιγμή λίγο παρεκκλίνω, αν σε μια στιγμή αδυναμίας λίγο ξεφύγω από όσα με γέμισες, συγχώρα με, θα ξαναγυρίσω γρήγορα στον εαυτό μου, αυτός που είμαι, έτσι όπως είμαι.
Έχε μου εμπιστοσύνη…..