Σάββατο 24 Ιανουαρίου 2009

ΑΧ ΒΡΕ ΜΑΝΑ ΤΙ ΜΟΥΚΑΝΕΣ....


Το καταλαβαίνω , έτσι ήταν η εποχή σου, η κοινωνία, η καθημερινότητα. Με εκείνα τα πρότυπα ήθελες να με μεγαλώσεις. Και με αυτά που ένιωθες στη ψυχή σου ότι θα ήταν καλύτερα για μένα.
Εξάλλου, πως θα μπορούσε να ήταν αλλιώς. Είχες ένα αγγελικό πρόσωπο, έβγαζες μια ηρεμία, καλοσύνη, συμπόνια, μια τρυφερότητα, μια γλυκύτητα. Δεν είχες καμιά κακία μέσα σου, ποτέ να πεις κακό λόγο για τον άλλο. Στο χαμόγελό σου, όλο το ψυχικό σου μεγαλείο.

Δυό πράγματα μου τόνιζες πάντοτε και γιαυτά αγωνιούσες : να γίνω καλός άνθρωπος και να προσέχω την υγειά μου.

Να γίνω λοιπόν « άνθρωπος » έντιμος ,ειλικρινής, συμπονετικός, με συναισθήματα και κατανόηση. Ήθελες τόσο πολύ να γίνω γιατρός και με έβαζες να σου υποσχεθώ ότι μιά μέρα την βδομάδα θα φροντίζω δωρεά φτωχά άτομα.
Με σπούδασες στο καλύτερο σχολείο, με έστειλες μετά στην Αγγλία, μόνο που δε σπούδασα ιατρική.
Και όταν τελείωνα εκεί το Πανεπιστήμιο και μου πρόσφεραν αμέσως εργασία, δεμένος και με μια πολύ όμορφη σχέση, εγώ προτίμησα την Ελλαδίτσα.

Όσο για την υγεία μου, αχ καημένη μάνα, υγεία εσύ, ποδόσφαιρο εγώ, να γυρίζω με ματωμένα και μαυρισμένα πόδια, χέρια και γρατζουνισμένα μούτρα από τους καυγάδες.
Αρρώσταινες εσύ περισσότερο μόλις πάθαινα εγώ το παραμικρό.

Και σαν να ήθελες να με πείσεις ότι η υγεία είναι το πολυτιμότερο πράγμα στον άνθρωπο, το απέδειξες με το δικό σου τραγικό τέλος . Δε πρόλαβα να σε χορτάσω. Σ’ έχασα τόσο μα τόσο νέα, κτυπημένη από την άθλια αρρώστια.
« Τους καλούς τους παίρνει ο Θεός κοντά του » μου έλεγαν για παρηγοριά.

Έκανες πάντα ο,τι μπορούσες για να μου μεταδώσεις τα δικά σου χαρίσματα.
Και δυστυχώς βρε μάνα ,το κατάφερες.

Εσύ έζησες όμως σε άλλο κόσμο, μέσα σε άλλο περιβάλλον, πιο ανθρώπινο. Που να φανταζόσουν πόσο πολύ θα άλλαζαν όλα.
Άραγε, αν ζούσες σήμερα, πάλι « καλό άνθρωπο » θα ήθελες να με κάνεις ;
Γιατί τα όσα χαρίσματα μου μετέδωσες, σήμερα, σ΄αυτή τη κοινωνία, το περιβάλλον, το κόσμο , συχνά αντιμετωπίζουν τη χλεύη, την αδιαφορία των άλλων.
Τίποτα πια δε κατορθώνεις κρατώντας το σταυρό στο χέρι,, δε προχωράς και πολύ έτσι, σημασία δε θα σου δώσουν, θα ξεμείνεις. Που να διακρίνεις ευαισθησίες, συναισθήματα, κατανόηση. Λείπει ο ανθρωπισμός.
Συναντάς μόνο την υποκρισία, τη ψευτιά, τη κακία, την αδιαφορία, τη φτήνια, το δήθεν.

Πόσο δύσκολα είναι σήμερα να καταλάβεις τι είναι ο άλλος. Διστάζεις να δείξεις εμπιστοσύνη, να μοιραστείς ο,τι σε απασχολεί, να ανοίξεις τη ψυχή σου. Η κοινωνία σκληρή και αδιάφορη, ένα ασκέρι. Μονάδες πια ο καθένας μας εκεί μέσα. Διάσπαση. Κοινωνική συνοχή διαλυμένη.
Ζούμε μόνο για το σήμερα, να απολαύουμε μόνο το εφήμερο, αδιάφοροι για το αύριο.

Δεν είναι όμως ο φόβος του άγνωστου τέλους μας, που μας κάνει να ζούμε μέρα με τη μέρα. Έτσι διαμορφώθηκε στην εποχή μας ο τρόπος, η φιλοσοφία αντιμετώπισης της ζωής.

Μάνα, τι να συνεχίσω να σου λέω. Ξέρεις, θα ήσουν τόσο θλιμμένη, απροστάτευτη, θα έσβηνε το γλυκό σου χαμόγελο αν ζούσες σήμερα. Δυσεύρετη η δική σου ψυχική ευγένεια.

Εσύ μ΄έμαθες όπως ένιωθες καλύτερα. Μου μετέδωσες ο,τι πιο όμορφο είχες στη ψυχή σου. Να ξέρεις όμως πόσο βασανίζομαι, πόσο παλεύω, πόσο απογοητεύομαι σήμερα. Αυτά τα χαρίσματα είναι τόσο ανώφελα πια. Κιαν κάτι παρέλειψες να μου μάθεις είναι πώς να αντιστέκομαι στη Μοίρα.

Τώρα, ψάχνουμε ο ένας τον άλλο, να συναντηθούμε στο ίδιο ψυχικό επίπεδο. Προσπαθούμε να διαφυλάξουμε ο,τι νιώθουμε, να προστατευτούμε από εκείνους τους « άλλους», εκείνους που θεωρούν αρρώστια τις ευαισθησίες, τα συναισθήματα, την ανθρωπιά . Εκείνους που δε ξεχωρίζουν τα ανθρώπινα από τα ζωώδη.

Μην ανησυχείς όμως μάνα εκεί που βρίσκεσαι. Σου υπόσχομαι να μην αλλάξω. Εδώ θα είμαι, έτσι όπως με θέλησες. Θ α επιβιώσω.
Κιαν κάποια στιγμή λίγο παρεκκλίνω, αν σε μια στιγμή αδυναμίας λίγο ξεφύγω από όσα με γέμισες, συγχώρα με, θα ξαναγυρίσω γρήγορα στον εαυτό μου, αυτός που είμαι, έτσι όπως είμαι.
Έχε μου εμπιστοσύνη…..


49 σχόλια:

αντωνης είπε...

Αν και η αναρτηση εχει ενα πολυ προσωπικο τονο, θα ηθελα να προσθεσω μια πινελια.

Δεν πιστευω οτι ολοι ειμαστε μεσα στο ιδιο ασκερι. Υπαρχουν ακομα ανθρωποι που νοιαζονται για τον συνανθρωπο τους.
Και φυσικα υπαρχουν και καλοι ανθρωποι με αρχες και ιδεες.

Υπαρχει βεβαια και η υποκρισια και η ψευτια, αλλά εγω προσωπικα τα προσπερνω. Με κοπο βεβαια, αλλά δεν πρεπει να μας νικησουν.

Ας παραμεινουμε ετσι Λεοντοκαρδε, γιατι ορισμενα πραγματα ειναι στο DNA μας. Δεν αλλαζουν.

Πολυ ομορφη αναρτηση, την καλησπερα μου!
:)

tovenito είπε...

τι γλυκιά ανάρτηση. που κρύβει όμως και μια μελαγχολία και μια απολογία. μας παρασέρνουν οι εποχές, οι ρυθμοί τους και πολλές φορές ξεπερνούμε τα όριά μας, τα πιστεύω μας, σαν να προδίδουμε τους εαυτούς μας. το σημαντικό είναι να επανάρχεσαι και να είσαι ο εαυτός σου. και όσο μπορείς, όπως λέει και ο ποιητής, τη ζωή σου να μην την ξευτιλίζεις..

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Λιόντα με έκανες λιώμα απόψε...
Αχ, βρε μάνα....
Ξέρεις κι' εγώ της τα λέω μήπως και με ακούσει εκεί πάνω...αλλά και πάλι δε μετανιώνω, γιατί κοιμάμαι ήσυχη πως δεν πλήγωσα ή αδίκησα κανέναν

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

akrat είπε...

καλημέρα
γλυκίτατο
ΑΛΗΘΙΝΟ ΚΕΙΜΕΝΟ

Ανώνυμος είπε...

Δέκα φορές να ξαναζούσε, τα ίδια θα σου μάθαινε!
Δε θα μπορούσε να σου αφήσει πιο πολύτιμη κληρονομιά!
Αυτού του είδους οι θησαυροί, όμως, δεν έχουν κατάλληλους εκτιμητές σ' αυτόν τον κόσμο...
Η καλοσύνη και η τιμιότητα είναι... ξεπερασμένες αξίες!
Δεν πειράζει...
Ας είμαστε... ντεμοντέ :).
Ε, ναι λοιπόν... αν ζούσε σήμερα η μητέρα σου πάλι « καλό άνθρωπο » θα ήθελε να σε κάνει :)
Δεν υπάρχει τίποτα άλλο...
Το ήξερε...

faraona είπε...

"Μην ανησυχείς όμως μάνα εκεί που βρίσκεσαι. Σου υπόσχομαι να μην αλλάξω. Εδώ θα είμαι, έτσι όπως με θέλησες."

Kαι μόνο μ αυτο που της λες ειναι ηρεμη εκει που ειναι και χαμογελάει.Ακου κξαι μενα που ειμαι μάνα ...ξερω απ αυτα!!!
σε φιλω
εισαι χαρισματικος κι ευαισθητος κι ετσι να μείνεις.

leondokardos είπε...

Αντώνη μου,ευπρόσδεκτη η πινελιά σου. Ασφαλώς και υπάρχουν ακόμα άνθρωποι με ευαισθησίες και συναισθήματα που νιάζονται για τν συνάνθρωπό τους και το σύνολο.Αλίμονο αν δεν υπήρχαν.
Βλέπεις όμως τι λες, με κόπο προσπερνας τα άσχημα φαινόμενα.Ε, είναι αυτά τα φαινόμενα που μας κουράζουν,που μας θυμώνουν και μας απογοητεύουν. Εμείς όμως δεν αλλάζουμε, παραμένουμε έτσι και το παλεύουμε.
Χαίρομαι που σου άρεσε η ανάρτηση.

leondokardos είπε...

tovene σ΄ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Ναι, υπάρχει μια μελαγχολία
μέσα μου και μετανιώνω πολλες φορές γιατί μ΄εκανε η μάνα μου έτσι όπως το περιγράφω. Μετανιώνω γιατί η εποχή μας δε σηκώνει συναισθηματισμούς, βγαίνεις χαμένος,. Σκληράδα θέλει η εποχή μας,ρεαλισμό,ίσως και κυνισμό,δυστυχώς.Αν παρεκλίνεις,νιώθεις οτι προδίδεις τον εαυτό σου και θα πρέπει να βρείς αμέσως τη δύναμη και θέληση να επανέλθεις στο πραγματικό σου εαυτό, όπως λες να μη τον ευτελίζεις.Συμφωνούμε.Και παραμένουμε αυτοί που είμαστε.

leondokardos είπε...

Γλαρένια μου συγνώμη, αλλά ένιωθα την ανάγκη να ξεσπάσω ,ύστερα απο συγεκριμένη αφορμή.
Μέσα μας είμαστε πάντοτε ήσυχοι όπως λες,νιώθουμε οτι ζούμε τα συναισθήματά μας.΄Ομως μας πληγώνουν τα γύρω μας.Απλά τότε,να μη δίνουμε πλέον σημασία τουλάχιστον σε όσους δεν εκτιμούμε. Σταθεροί σ΄αυτό μου είμαστε.Και αυτό θέλει δύναμη.

leondokardos είπε...

akrat καλωσόρισες στη γωνιά μου και σ΄ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. Θα σε επισκεφτώ κι εγω.

KΑΡΜΕΝ είπε...

Είμαι σίγουρη ότι εσύ θα μείνεις για πάντα Άνθρωπος! Έτσι όπως σε μεγάλωσε η "φουκαριάρα" η μάνα σου…
Πολύ ωραία ανάρτηση, τρυφερή σκέψη, αληθινές ανησυχίες… Αυτό το σύστημα… που θέλει να μας κάνει απάνθρωποι…
Ευτυχώς, υπάρχουν ακόμα Άνθρωποι! Με τέτοιες μάνες- και μόνο που σε έβαλε να υποσχεθείς ότι θα παρέχεις δωρεάν υπηρεσίες για τα φτωχά παιδιά, τα λέει όλα…

leondokardos είπε...

Lilith ειλικρινά σ΄ευχαριστώ για τα ζεστά σου λόγια. Με συγκίνησες.
Με κατάλαβες.
Η...μόδα σε αυτό το θέμα του χαρακτήρα με αφήνει παγερά αδιάφορο. Μπορεί κάποιες σιγμές να υποφέρω, να εξοργίζομαι, να μη καταλαβαίνω. Τα αφήνω πίσω μου και ξαναγίνουμαι αυτός που είμαι, έστω κιαν για λίγο, μετανιώνω γιαυτό που έγινα.
Δε πρόκειται όμως ποτέ να αλλάξω και σε όποιον αρέσω...

leondokardos είπε...

faraona μου, ομολογώ οτι όταν έγραφα την ανάρτησή μου ,καποια σιγμή συγκινήθηκα,θυμήθηκα...
Ομως ακόμα πιο πολύ με συγκινούν τα σχόλιά σας. 'Ολα μου δίδουν τόσο πολύ κουράγιο και δύναμη να μην αλλάξω,οτι καλά είμαι έτσι όπως μέκανε η μάνα μου.
Σ΄ευχαριστώ για τη προτροπή σου,έτσι θα μείνω,σ΄ευχαριστώ για τα ζεστά σου λόγια.

leondokardos είπε...

agapi σ΄ευχαριστώ για τα λόγια σου.Σε στιγμές που λυγίζω, που χάνομαι,που νομίζω οτι κανείς δε με καταλαβαίνει, οτι με αγνοούν γιατί δεν είμαι "σύγχρονης" σκέψης,τα δικά σας λόγια με γεμίζουν. Με δυναμώνουν για να μείνω όπως ακριβώς νιώθω.
Σ΄ευχαριστώ, νάσαι καλά.

Δανάη είπε...

Kαλέ μου Λεοντόκαρδε,
με συγκίνησες πολύ με το κείμενό σου...
Να ξέρεις πως οι άνθρωποί μας που ζουν έτσι μέσα στην ψυχή μας,στην ουσία δεν έχουν φύγει ποτέ...
Και κάτι ακόμα:
Προς θεού, μην αλλάξεις με κανέναν τρόπο !!!!Διατήρησε τις ομορφιές που κουβαλάς στην ψυχή σου...Εντάξει;

Γλυκιά νύχτα σου εύχομαι

cinderella είπε...

Mάνα...τι υπέροχη λέξη.

Μεγάλη αγκαλιά. Γιατί τα υπόλοιπα ειπώθηκαν.
Και εκείνα που δεν κατάφεραν να βγούν...καλύτερα...ας μείνουν στην καρδιά.

leondokardos είπε...

Δανάη μου σ΄ευχαριστώ για τα θερμά σου λόγια.
Προσπαθώ να παραμείνω όπως είμαι, αυτός που είμαι. Δε θέλω να αλλάξω. Όπως πολύ σωστά λες, όσους έχουμε μέσα στη ψυχή μας, μας καθοδηγούν και είναι πάντα κοντά μας. Μόνο που συχνά πληγώνομαι απο ανθρώπους δίχως κατανόηση, δίχως λογική, που προπαντός δεν έχουν καν ψυχή.
Δε πειραζει, αγώνας είναι η ζωή, εμείς προχωράμε με τις δικές μας αξίες.

leondokardos είπε...

cindula μου, είναι η σειρά μου να συμφωνήσω ...για άλλη μια φορά μαζί σου. Μεγάλη η αγκαλιά της μάνας. Αναντικατάστατη.Πάντα ανοιχτή, ζεστή, πιστή.
Κοντά μας ή μακριά μας,τη νιώθουμε δική μας.
Οι αλλες αγκαλιές που μας ανοίγονται,παραμένουν πάντοτε ξένες,αμφισβητούμενες,άγνωστης διάρκειας,μπορεί να μας προδώσουν.
Τις αναζητάμε, γιατί μέσα στη ζωή είναι και αυτές.

NdN είπε...

Leontokarde πάρα πολύ καλό το κείμενο σου. Πολυ συγκινητικό. Θέλω αν πιστεύω ότι οι άνθρωποι με αρχές δεν χάνονται ποτέ. Μπορεί να αντιμετωπίζουν κάποιες δυσκολίες προσαρμογής στο "νέο" περιβάλλον, αλλά στο τέλος βγαίνουν νικητές.

Να είσαι καλά!

patsiouri είπε...

Συμφωνώ με τον Αντώνη.
Και τη Γλαρένια.
Κι'εγώ πιστεύω πως υπάρχουν ακόμα άνθρωποι και αρκετοί μάλιστα.
Επίσης, μου αρέσει που κοιμάμαι ήσυχη τα βράδια.
Να' σαι καλά...

leondokardos είπε...

NdN ασφαλώς και υπάρχουν άνθρωποι με όλη τη σημασία της λέξης.
Και ασφαλώς άνθρωποι με αρχές δεν χάνονται ποτέ. Όπως όμως λες το "νέο" περιβάλλον για τους ανθρώπους αυτούς είναι κατ΄αρχήν ακατανόητο, ή δε προσαρμογή σ΄αυτό, αδύνατη. Και τότε αρχίζουν τα προβλήματα.
Σ΄ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια για το κείμενό μου. Ισως τα ποστ μου καμιά φορά γίνονται προσωπικά, ίσως λίγο...γκρινιάρικα,αλλά θεωρώ οτι αυτή είναι και η έννοια άλλα και η χαρά που του να συμμετέχεις στα μπλόγκ, να γράφεις αυτά που θέλεις,όπως ακριβώς τα νιώθεις.
Χαιρετίσματα στο αγαπημένο μου Λονδίνο.

leondokardos είπε...

patsiouraki κάθηκες !!! Και μας έλειψες.
Πρίν απαντήσω στο σχόλιό σου,μπήκα στο μπλόγκ σου και είδα νέα ανάρτηση. Προφανώς θα είσαι πάλι μαζί μας. Το βράδυ θα είμαι σε σένα.
Ναι, αλίμονο, υπάρχουν άνθρωποι ακόμα με ευαισθησίες και συναισθήματα. Δε το αμφισβητώ. Στο κείμενό μου ήθελα απλά να τονήσω πόσο δύσκολο γίνεται το σημερινό παριβάλλον για αυτούς τους ανθρώπους. Και οτι πράγματι κοιμόμαστε ήρεμοι, με ήσυχη τη συνείδηση. Την άλλη μέρα βγαίνουμε στη παλαίστρα !!!!

roadartist είπε...

Λεοντόκαρδε δεν είναι όλοι έτσι, σίγουρα κυριαρχούν αυτά που λες..
Αλλά χίλιες φορές ευαίσθητος και αληθινός και ας μη πάρεις ποτέ σου ψεύτικες τιμές και αποδοχές.
Καταλαβαίνω πάντως πως αισθάνεσαι.
Πολλά φιλάκια.

leondokardos είπε...

Αρτιστάκι μου, ασφαλώς δεν είναι όλοι... αναίσθητοι,αλίμονο.Ασφαλώς και υπάρχουν ευαίσθητοι άνθρωποι γύρω μας. Και πάρε παράδειγμα πόσες ευαισθησίες έχουν εκφραστεί ,τόσες φορές,για διάφορα θέματα, μέσα απο τη δική μας παρέα των μπλόγκερς.
Κανείς δε περιμένει αναγνώριση, το αντίθετο,συνήθως μάλλον δε σε καταλάβουν ή θα σε αγνοήσουν, μόλις αντιληφθούν οτι είσαι.... εκτός της δικής τους πραγματικότητας.
Παραμένουμε έτσι όπως είμαστε, θα βρούμε κατανόηση, έστω και κάπως δύσκολα.



Όμως δε πειράζει,

Unknown είπε...

Μπράβο Λεοντόκαρδε, είσαι άξιος γιος για τη μαμά σου και πολύ λυπάμαι που την έχασες.

leondokardos είπε...

mariana, γνωρίζοντας και τις δικές σου ευαισθησίες,σε ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια.

Nikos Lioliopoulos είπε...

Διαβάζοντας την υπέροχη αυτη ανάρτηση θυμήθηκα ενα απο τα πολυ αγαπημένα μου τραγούδια του πριν πολλά πολλά χρόνια...

"Μανούλα μου
μου 'δωσες μια ζωή και μού 'πες ζήσε
μα πως να ζήσω σ' αυτό τον κόσμο το σκληρό

Μου 'δωσες μια καρδιά γεμάτη αγάπη
μα τόσο δάκρυ δεν το αντέχω να το πιω
Συγνώμη μάνα μου χίλια συγνώμη
μα μου το λιώσαν το κορμί μου οι πόνοι
Συγνώμη μάνα μου μα εγώ θα φύγω
ταξίδι για τη λησμονιά"
Σε ευχαριστώ.

leondokardos είπε...

Νίκο μου εχω και έχεις πολύ καιρό να τα πούμε και με μεγάλη χαρά σε ξαναβλέπω στο μπλόγκ μου. Σ΄ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Το ποιήμα είναι πράγματι υπέροχο.
Ο,τι και να πούμε για τη μάνα,είναι ενα μοναδικό πλάσμα στη ζωή μας.

dyosmaraki είπε...

Συγκινητικός και τρυφερός ο μονόλογός σου.

Η ευαισθησία και η τρυφερότητα είναι σπάνια χαρίσματα στην εποχή μας. Και όμως δεν λείπουν.

Πιστεύω ακράδαντα πως κάθε άνθρωπος έχει ευαισθησίες μα έμαθε να τις κρύβει βαθειά μέσα του. Σαν καταφέρεις όμως να του τις ανασύρεις τότε διαπιστώνεις πως ο διπλανός σου είναι ευαίσθητος σαν και σένα. Κανείς δεν γεννήθηκε σκληρός και πονηρός. Κάποια βιώματα ή συνήθεις τον έκαναν έτσι. Ισως αυτό που έχει αλλάξει είναι οι επιλογές στη ζωή μας.

Μα και πάλι νομίζω πως αν με τη παρουσία σου δείξεις κάποιους δρόμους στους άλλους τότε εσύ θα οδηγήσεις και θα συμπαρασύρεις τους άλλους στο ένα και μοναδικό μονοπάτι: το μονοπάτι της ανθρωπιάς. Μην επιτρέψεις στους άλλους να σε παρασύρουν στον δρόμο της αναισθησίας και της σκληρότητας.

Γιατί όλοι έχουμε ανάγκη να βρίσκουμε ανθρώπους ευαίσθητους δίπλα μας.

Η ευχή μου είναι να παραμείνεις πάντα τρυφερός και αληθινός στις εξομολογήσεις σου και στη ζωή σου όπως ακριβώς θα σε ήθελε και η μανούλα σου.

Την καλημέρα μου

leondokardos είπε...

Dyosmaraki κάπως έτσι είναι τα πράγματα όπως το λες. Δε γεννιόμαστε κακοί και απάνθρωποι, κενοί συναισθημάτων. Υπάρχουν σε όλους μας συναισθήματα, μόνο που αυτά θα πρέπει να τα «καλλιεργούμε» από μέσα στην οικογένεια καταρχάς και μετά μέσα στη πορεία της ζωής μας και ανάλογα με τα βιώματά μας. Καμιά φορά φοβόμαστε να βγάλουμε τις ευαισθησίες μας, είτε γιατί νιώθουμε ότι δε θα μας καταλάβουν, είτα γιατί θα δείξουμε αδυναμίες και δε το θέλουμε αυτό.
Όλο το κείμενο που ανάρτησα ήρθε σε μια δύσκολη για μένα στιγμή, όταν για άλλη μια φορά πλήρωσα για τις συναισθηματικές μου αδυναμίες.
Η κραυγή μου ήταν απόλυτα αυθόρμητη.
Δεν αλλάζω όμως ,δε μπορώ, έτσι θα παραμείνω.
Σ’ ευχαριστώ για το πολύ ζεστό σου σχόλιο.
ΥΓ. βρήκα τελικά το καφενείο Ωραία Ελλάς προχθές. Πράγματι είναι πολύ όμορφο, ήσυχο ,γραφικό με την έκθεση παραδοσιακής τέχνης. Έμαθα ποιος το έχει από κάτι φίλους, ένας κεφαλλονίτης και αυτό λόγω καταγωγής και δικής μου από το όμορφο αυτό νησί, με συγκίνησε ακόμα περισσότερο!! Τους είπα ότι θα πηγαίνω συχνά εκεί.

dyosmaraki είπε...

Να μην αλλάξεις, να παραμείνεις αυθόρμητος όπως είσαι. Είναι σπουδαίο να μοιράζεσαι μαζί μας τις αυθόρμητες εξομολογήσεις σου και μας τιμάς με αυτό.

ΥΓ. Χαίρομαι που επισκέφτηκες το στέκι μου και σε γοήτευσε. Την Τρίτη το πρωί ήμουν εκεί. Δεν γνώριζα πως ο ιδιοκτήτης είναι Κεφαλλονίτης.Τώρα το μαθαίνω. Την επόμενη φορά που θα πας να παραγγείλεις απάκι Κρητικό (συνοδεία ούζου...)χικ!

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Λιόντα μου, εγώ τα έχω καταφέρει....Βέβαια την πληρώνει ο Γλάρος μου (μεγάλο στήριγμα), γιατί εκεί λέω τα παραπονάκια μου....
Με παροτρύνει πάντα να δίνω σ' αυτούς που με πλήγωσαν ευκαιρίες, γιατί λέει, έχουν και αυτοί τα δικά του προβλήματα.

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

βιολιστης στη στεγη είπε...

Ξέρεις κάτι Λεοντόκαρδε;
Οσο κι' άν θέλεις, δεν θ' αλλάξεις ποτέ.
Αυτή η μετάληψη που δέχτηκες απο τη μάνα σου ποτίζει το αίμα τόσο βαθειά, που καμία χυδαιότητα, καμιά κακία, δεν είναι ικανή να την απαλείψει...
Ευτυχώς...
Κι' ακόμα πιό ευτυχώς, που είχες την ευτυχία να έχεις αυτήν τη μάνα!
Γιατί ΑΥΤΗ ήξερε!
Πως μόνο οι αληθινές αξίες της ζωής ΕΙΝΑΙ ζωή.
Ολα τα υπόλοιπα είναι απομίμηση ζωής...
Σε κακό κακέκτυπο....
Καλό απόγευμα, καλέ μου.

leondokardos είπε...

dyosmaraki, εσείς με τιμάτε που επισκέφτεστε το μπλόγκ μου, διαβάζετε τα κείμενά μου, μου αφήνετε τις δικές θέσεις. Και ξέρεις κάτι, για ορισμένους και για συγκεκριμένους λόγους, αυτό είναι πολύ σημαντικό και δεν περνάει έτσι απλά. Άκουσέ με.Και βέβαια δε μπορώ να αλλάξω. Υπάρχουν στιγμές χαράς γιαυτό που είμαι και στιγμές που πληρώνονται ακριβά. Ας είναι.
ΥΓ Τη Τετάρτη ημουνα στο καφενείο που τελικά είναι σε απόσταση 100 μέτρων απο το γραφείο που πάω ορισμένες μέρες της εβδομάδας. Α ναι, ουζάκι την επόμενη φορά που είναι και το αγαπημένο μου ποτό. Και το μέρος αυτό προσφέρει τη σωστή ατμόσφαιρα για ούζο!!

leondokardos είπε...

Γλαρένια μου, είναι πολύ σημαντικό να έχεις το Γλάρο σου δίπλα σου. Ολοι χρειαζόμαστε κα΄ποιες φορές το δικό μας άνθρωπο κοντά μας. Εαν τον έχουμε φυσικά....Αλλιώς , μόνοι μέσα στις θύελλες.
Προβλήματα πράγματι έχουν όλοι. Ειναι όμως στιγμές που τα δικά μας προβλήματα μας πνίγουν,αδυνατούμε να δούμε παραπέρα και απλά πνιγόμαστε.

leondokardos είπε...

Βιολίστριά μου,σ΄ευχαριστώ για τη θέση που εκφράζεις, και πάλι με συγκινείς.
"Πως μόνο οι αληθινές αξίες ΕΙΝΑΙ ζωή. Όλα τα υπόλοιπα είναι απομιμηση ζωής."
Πιό ταιριαστή φράση δε θα μπορούσες να βρείς τη στιγμή αυτή για μένα. Γιατί είναι αυτές οι "απομιμήσεις" ζωής που με βασανίζουν σήμερα.
Αλλά για άλλη μια φορά, εγω δεν αλλάζω, προτιμώ να αισθάνομαι παρά να προχωρώ ανισόρροπα μέσα στη ζωή.

marianaonice είπε...

Άργησα λίγο να περάσω...
Δύσκολοι καιροί για μένα πάλι..
Και έπεσα πάνω σ' αυτή σου την ανάρτηση και ...τι να πω βρε Λεοντόκαρδε!! βούρκωσα!
Έτσι είμαστε δυστυχώς!! Και δεν ξέρω και εγώ αν θάπρεπε!
Πολλοί είναι αυτοί που θα σου πουν ότι υπάρχουν και σήμερα άνθρωποι σαν εμάς, που νοιάζονται, που δίνονται, που ανοίγονται χωρίς υπολογισμούς και ιδιοτέλειες!
Κι όμως μη τους πιστέψεις!
Αυτοί καμιά φορά θα είναι οι πρώτοι που θα σε ξεχάσουν, που θα φανούν αχάριστοι στην ευεργεσία σου, που θα φανούν αδιάφοροι στον πόνο σου!
Πόσο απέχουν τα λόγια από τα αληθινά αισθήματα!!
Γεμίσαμε μάσκες γύρω μας και υποκριτές!
Σ' "αγαπούν" και σε "νοιάζονται" όσο σε χρειάζονται... επιδερμικά, εικονικά και στην πρώτη σου ανημποριά είναι έτοιμοι να σου γυρίσουν την πλάτη...
Σε ξεχνούν όταν τους χρειάζεσαι και σε θυμούνται όταν σε χρειάζονται!!

Αχ βρε μάνα τις μούκανες!
Κι εγώ το έχω πει αυτό!!

Καλό Σ/Κ @φίλε μου!

leondokardos είπε...

Mαριάνα μου άφησέ με να βάλω και τη δική μου υπογραφή στο σχόλιό σου.
«Έτσι είμαστε» και θα παραμείνουμε έτσι.
«Αλλά δε θάπρεπε» ναι, τη σημερινή εποχή.
Όταν δε ξέρεις τι κρύβεται πίσω από μια «μάσκα» του διπλανού. ΄Όταν λόγια «σ΄αγαπούν και νοιάζονται» λέγονται αλλά δεν αποδεικνύονται, γρήγορα τα ξεχνούν αδιαφορούν, πάνε αλλού.
Μέσα από τα τόσο σημαντικά σχόλια των φίλων για την ανάρτησή μου, προσπαθώ να πιστέψω ότι δεν είναι και τόσο μαύρα, τόσο απαισιόδοξα τα πράγματα. Υπάρχουν και θα υπάρχουν πάντα ευαισθησίες γύρω μας. Όμως όλο και περισσότερο ο φόβος «δείχνω αδυναμίες», ο φόβος «είμαι εκτός κλίματος» κάνει πολλούς να κρύβονται, να μην εκδηλώνονται.
Ξαναδιαβάζω αυτό το κείμενο, και όταν βλέπω τα θερμά σχόλια των φίλων μας, σκέφτομαι μήπως είναι εγωιστικά όσα λέω, υπερβολικά.
Δε ξέρω Μαριάνα, αλλά μου είναι αδύνατο ν΄αλλάξω και πολύ δύσκολο να πιστέψω σε κάτι πιο αισιόδοξο, πιο ανοιχτό .Αναπολώ με πικρία, προσπαθώ να ξεφύγω, στιγμιαία ελπίζω, αλλά τον εαυτό μου δε θέλω να τον προδώσω.
Σ΄ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια.
Καλό Σαβ/ακο.

Unknown είπε...

Περασα τυχαια και με συγκινησες, ποση αληθεια στο κειμενο σου?Και γω εχασα την μητερ μου νεα και το κενο δυσαναπληρωτο.Δεν υπαρχει ανθρωπια λεοντοκαρδε και λυπαμαι.Νασαι καλα

leondokardos είπε...

Ελευθερία καλωσόρισες.
Αλλος άνθρωπος σαν τη μάνα δεν υπάρχει στη ζωή μας.
Ναι, τη σημερινή εποχή οι "άνθρωποι" είναι λίγοι. Και είναι κρίμα.
Νάσαι καλά κι εσύ.

issallos είπε...

......προσωπικη στγμη...και την σεβομαι....
...ενα θα σου πω...
μονο ο Λωτ σωθηκε με τις κορες του
απο τα Σοδομα....
...κρατα γερα....
κι αν λιγοψυχισεις
να βριχυθεις.....!!!!

...οπως τωρα...!!!
ειδες πως μαζευονται τα αγριμια του ειδους μας...!!!!

leondokardos είπε...

issalle σ΄ευχαριστώ για την επίσκεψή σου.
Προσπαθώ να κρατηθω.Ναι, υπάρχουν στιγμές που λυγίζω,οχι γιατί μετανοιώνω γιαυτό που είμαι,αλλά γιατί νιώθω απομονωμένος απο γύρω μου, μόνος με τις αδυναμίες μου.
Έρχεται όμως η στιγμή που...βρυχώμαι !!!

Ανώνυμος είπε...

Αλέκο καλημέρα. Ωραια η σημερινή σου ανάρτηση. Σπύρο ς Φέτσης

. είπε...

Eδώ και λίγες μέρες βολτάρω στο μπλογκ σου διαβάζοντας τις αναρτήσεις σου και ψάχνω να σε βρω μέσα απ'αυτές. Το κάνω αυτό πριν αποφασίσω τελικά για να δω αν κάποιο μπλογκ-μπλόγκερ έχει ΨΥΧΗ!
Αυτό που αντιλήφθηκα και με τη τωρινή σου ανάρτηση είναι ότι έχεις ένα μεγάλο κουσούρι. Είσαι γνήσιος και αληθινός. Είναι δύο τα κουσούρια αλλά είναι σε συσκευασία του ενός.
Σε συσκευασία ΑΝΘΡΩΠΟΥ. Και αυτό είναι που ψάχνω να ανακαλύψω.

Χαίρομαι που σε γνώρισα!
Αν και 3 σήμερα σου εύχομαι καλό σου μήνα!

BUTTERFLY είπε...

Δεν θελω να σε ακουω απογοητευμενο! Ναι, σημερα η επικρατουσα αποψη ειναι οτι με το σταυρο στο χερι δεν πας μακρια...ετσι θελουν να μας κανουν να πιστευουμε, αλλα πρεπει να αντιστεκομαστε! Ολοι κανουν λαθη, κανεις δεν ειναι τελειος, αλλα το να παραμενεις ανθρωπινος ειναι η μονη πραγματικη ομορφια του να εισαι ανθρωπος! Τιποτε δεν σου κανε η μανουλα περαν του να σε φτιαξει ανθρωπο κανονικο και ατοφιο, που ακομα κι οταν απογοητευεται ξαναβρισκει τον εαυτο του! Και ειμαι σιγουρη πως ειναι περηφανη καθως σε βλεπει τωρα! Οπου κι αν ειναι...

leondokardos είπε...

Λίγο πρίν κλείσω το λαμπτοπ να πάω για μάθημα-κάνω ακόμα μαθήματα κομπιούτερ γιατί είμαι πολύ πρόσφατος στο χώρο- βρήκα το σχόλιό σου.
Ειλικρινά σ΄ευχαριστώ για τα λόγια σου.Ναι, έχω τα κουσούρια που λες και μου έχουν κοστίσει πολύ ακριβά στη ζωή μου,σε διάφορα θέματα. Το λέω όμως συνεχώς, δε μπορώ,δε θέλω να αλλάξω. Δεν αντέχω τα δήθεν,τις δήθεν ηρωικές θέσεις για τη ζωή, που τελικά τη ξεφτιλίζουν.
Και αν ήξερες πόσο καλό μου κάνουν όταν βλέπω οτι εγω με τα κουσούρια μου ,έχω δίπλα μου κιάλλους ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ.
Ανασαιμια βουρκώνω, πάω καλύτερα για μάθημα. Το βράδυ θα περάσω απο σένα.
Νάσαι πάντα καλά. Και οι ευχές σου, ετσι ειπομένες, θα πιάσουν, κιας είναι 3 του μηνός !!!

leondokardos είπε...

Πεταλουδίτσα μου χαίρομαι πάρα πολύ που είσαι πάλυ εδώ. Ξέρεις, αυτο το butterfly σημαίνει κάτι πολύ ιδιαίτερο για μένα.
Ναι, εύκολα απογηοτεύουμαι, αλλά μετά πεισμώνω.
Οχι, μη νομίζεις οτι μετανοιώνω γιατί μ΄εκανε έτσι η μάνα μου.
Εξέφρασα μια απογοήτευση για τα γύρω μας, για τη σημερινή πραγματικότητα. Γίνομαι όμως αρκετά ρεαλιστής, ξέρω οτι εγω μόνος δε μπορώ να αλλάξω κάτι και προχωρώ. Έχω μάθει να παλεύω.
Πάμε λοιπόν....

Side21 είπε...

Μια χαρά είσαι φίλε ...
κι έτσι συνέχισε να είσαι.
Το λίγο που σε γνωρίζω μια κι
όλοι λίγο πολύ βγάζουμε τα εσώψυχά
μας εδώ στη bloggόσφαιρα !!!
Κι είμαι σίγουρος η μάννα σου απο
εκει που βρίσκεται σε καμαρώνει ...
Βέβαια σήμερα η ειλικρίνεια κι η
ακεραιότητα έχουν συνέπειες !!!
Τι να γίνει - θα τις υποστείς ...

leondokardos είπε...

side ακριβώς τα εσώψυχά μας βγάζουμε εδω στα μπλόγκ μας. Και σε μια τέτοια στιγμή βρέθηκα και θέλησα να μιλήσω για τη σημερινή κατάσταση και πόσο δύσκολα είναι για κάποιους να τη καταλάβουν ,να την αποδεχθούν, να αντιδράσουν.
Ετσι θα μείνω και όπως λες θα πληρώνω τις συνέπειες.
Ειναι όμως παρήγορο να βλέπω οτι όλοι οι φίλοι που σχολίασαν το ποστ μου, με προτρέπουν να μην αλλάξω. Και αυτό θα γίνει.