ΤΙ ΛΑΟΣ ΤΕΛΟΣ ΠΑΝΤΩΝ !!!

Λοιπόν , είμαστε κακός λαός εμείς οι Έλληνες.
Περισσότερο πονηροί παρά έξυπνοι .
Μεμψίμοιροι, άσχετα εάν φταίμε εμείς.
Μικρόψυχοι, μίζεροι, κοντόφθαλμοι ,γκρινιάρηδες.
Εγωιστές, τα δικά μας μόνο μας ενδιαφέρουν και αυτά υπερασπιζόμαστε.
Εύκολοι στον ενθουσιασμό και γρήγοροι στην απογοήτευση.
Έτοιμοι πάντα για κριτική, έστω κιαν δεν έχουμε ιδέα του θέματος.

Τώρα γιατί μ΄έπιασε αυτό το…..ντελίριο, κι εγώ Έλληνας είμαι !!

Μ΄έπιασε γιατί διάβασα κάτι που νομίζω ότι πιστοποιεί άλλη μιά φορά τα παραπάνω χαρακτηριστικά μας.

Το Κοινωφελές Ίδρυμα «Σταύρος Νιάρχος» συμφώνησε με το ελληνικό δημόσιο και ανέλαβε τη δημιουργία πολιτιστικού πάρκου 243 στρεμμάτων στο Φαληρικό Δέλτα.
Οι δωρητές θα διαθέσουν 450 εκατ. ευρώ με μόνη ανταπόδοση να δοθεί το όνομα του μεγάλου εφοπλιστή στο εγχείρημα αυτό, κάτι δηλαδή συνηθισμένο, τιμής ένεκεν για κάθε σημαντικό εθνικό δωρητή.
Στο χώρο αυτό θα στεγαστεί η Εθνική Λυρική Σκηνή και η Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδας και επιτέλους θα βρεθεί χώρος για τον εμπλουτισμό της με τα σπάνια βιβλία που είναι αποθηκευμένα στο παλιό της κτίριο.

Θέλω όμως να σταθώ στο θέμα της Λυρικής Σκηνής.
Από παιδί 9 ετών παρακολουθώ όπερα, όταν ο πατέρας μου με πήρε κλαίγοντας να με πάει σώνει και καλά στα Ολύμπια, τη δική μας ….περίλαμπρη Λυρική Σκηνή.
Η χώρα μας χρόνια τώρα διαθέτει μόνο ένα λυρικό θέατρο, ενώ στα γειτονικά κράτη υπάρχουν πολύ περισσότερα, για να μην αναφερθώ στις ΗΠΑ, την Ιταλία, τη Γαλλία, την Ισπανία, όπου σχεδόν κάθε μεγάλη πόλη έχει και το λυρικό της θέατρο.

Και τι δηλαδή Λυρική Σκηνή έχουμε στα τρισάθλια Ολύμπια ; Ένα «κουτί» είναι, με μόνη πολυτέλεια τα πορφυρά του καθίσματα. Μικρή σε χωρητικότητα, στενή η σκηνή για ένα ευπρεπές ανέβασμα μιάς όπερας ιδίως όταν έχει κίνηση πλήθους. Στριμωγμένη η ορχήστρα, στενά τα καμαρίνια των πρωταγωνιστών. Αλλού κάνει πρόβες η ορχήστρα, αλλού η χορωδία, αλλού το μπαλέτο.

Να σπεύσω να επισημάνω εδώ ότι η κατάσταση που περιγράφω ήταν αυτή πριν 7-8 χρόνια. Αν κάτι άλλαξε, τόσο το καλύτερο.
Έχω καιρό να πάω στα Ολύμπια, αν και η αγάπη μου για την όπερα και με ό,τι ακολούθησε, ήταν καταλυτική για τη ζωή μου. Προτιμώ να την απολαμβάνω στο Μέγαρο Μουσικής ή στο Ηρώδειο.

Γιαυτό λοιπόν το τόσο σημαντικό πολιτιστικό έργο, υπήρξαν κόμματα στη Βουλή που έδειξαν όλη τους τη κακομοιριά και τη μιζέρια με τις θέσεις που εξέφρασαν κατά τη διάρκεια συζήτησης για τη ψήφιση του σχετικού νομοσχεδίου.

Το ένα κόμμα κατήργησε την εισηγήτριά του γιατί αυτή ήταν υπέρ της σύμβασης, ενώ η κομματική γραμμή ήταν κατά, γιατί λέει, η σύμβαση αποτελεί « πρωτοφανή συμφωνία » και πιθανόν να υπάρχει «ενδεχόμενο ξέπλυμα χρήματος »!!!
Το άλλο κόμμα έψαξε να βρει σε ποιο ακριβώς σημείο θα μπορούσε να εστιάσει για άλλη μιά φορά την αντιπολιτευτική του μανία. ΄Ετσι βρέθηκε ένα άρθρο όπου κατά τη γνώμη του υπάρχουν « κενά και ασάφειες » !!
Τέλος, και τα συνδικαλιστικά σωματεία της Λυρικής Σκηνής εξέφρασαν αντιρρήσεις και προειδοποίησαν για στάσεις εργασίας !! Κατ΄αυτούς πάλι, " η σύμβαση αφορά την εκποίηση εθνικής περιουσίας και παρουσιάζεται ψευδεπίγραφα ως δωρεά"

Αντί ευγνωμοσύνης που ένας Έλληνας φέρνει τα λεφτά του στη πατρίδα του, κακία, μικρότητα, μιζέρια, φτήνια.

Ακούστε λοιπόν κύριοι πολιτικοί και συνδικαλιστές εργατοπατέρες :

Και εγώ και πολλοί άλλοι Έλληνες πολίτες θέλουμε να απολάυσουμε όπερα, έτσι όπως την απολαμβάνουν οι μουσικόφιλοι άλλων πολιτισμένων χωρών.
Δεν έχετε το δικαίωμα να μας το στερήσετε με τις αρλούμπες που εκστομίζετε.
Να χαρούμε μια παράσταση μέσα σε ένα πραγματικό λυρικό θέατρο, μεγαλοπρεπές, άνετο και όχι στο «κουτί» που μας κλείνουν μέσα σήμερα.
Η όπερα δεν είναι μόνο φωνή, είναι και σκηνικά, και σκηνοθεσία, και κουστούμια και χορογραφία. Είναι και οπτική απόλαυση. Και όλα αυτά χρειάζονται κατάλληλους χώρους.
Θέλουμε μια Λυρική Σκηνή που να προσφέρει όλες τις ανέσεις και τις ευκολίες για μια σωστή , ευπρόσωπη παράσταση.

Αφήστε λοιπόν τη κακομοιριά σας και τη κοντόφθαλμη κριτική σας κατά μέρος και κοιτάξτε να συμβάλλετε κι εσείς στην ολοκλήρωση της δωρεάς του Σ.Νιάρχου.
Μη φοβόσαστε, δε θα σας κατηγορήσει κανείς ότι υποστηρίζετε το μεγάλο κεφάλαιο, τη πλουτοκρατία, ανόητοι.

Στη Σκάλα του Μιλάνου είχα τη τύχη να δω παραστάσεις Μποέμ και Σαμψών και Δαλιλά. Στη Μποέμ, η δεύτερη σκηνή παιζόταν σε δύο επίπεδα. Στο επάνω το Café Momus με τους πρωταγωνιστές και το κάτω ένας δρόμος του Παρισιού με κίνηση πεζών.
Στο δεύτερο έργο, στη τελευταία πράξη, ο Σαμψών με τη δύναμή του γκρεμίζει δύο κολώνες του ναού που πέφτουν κάτω κομματιασμένες.
Τέτοιες παραστάσεις θέλουμε να δούμε. Και με αξιόλογους εκτελεστές, όχι τους μέτριους που συχνά παρουσιάζετε στα Ολύμπια.

Υ.Γ. Αν ….αντέχετε, ακούστε μια άρια από την όπερα Andrea Chenier, έτσι για να κλείσει…ανάλογα η ανάρτηση αυτή. Kάντε υπομονή κι ακούστε το χειροκρότημα που θα θέλαμε κι εμείς εδώ να προσφέρουμε, όταν αποφασίσουν να μετακαλέσουν μεγάλους λυρικούς καλλιτέχνες.
Στη δεξίωση στο πύργο της κόμισσας de Coigny ο ποιητής Α.Chenier προσβεβλημένος από τα ειρωνικά σχόλια των πλούσιων καλεσμένων, δέχεται να απαγγείλει ένα ποίημα για την αγάπη, ενώ καταριέται τον εγωισμό και την απληστία των πολιτικών και των ιεραρχών.
Στρέφεται προς την Κόμισσα και της λέει ότι εκείνη δεν γνωρίζει τι είναι η αγάπη, ξέρει μόνο να ειρωνεύεται.
Η …..συνέχεια της υπόθεσης σε μια νέα Λυρική Σκηνή, εάν ανεβάσουν το περίφημο αυτό έργο.