ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ.

Μεταξύ τεσσάρων συνυποψήφιων , τον εξέλεξαν πρόεδρο του κόμματος. Ήταν νεότατος, είχε ρητορική δεινότητα, είχε και όνομα τρανταχτό, αν και αυτό δεν παρείχε καμία εγγύηση Και άλλα βασιλόπουλα, γόνοι ένδοξων Βασιλέων μεγάλων κρατών, αποδείχθηκαν ανίκανοι διαχειριστές της εξουσίας.
Διεκδίκησε με το κόμμα του τη διακυβέρνηση της χώρας του. Και οι πολίτες τον ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΗΚΑΝ. Τον άκουσαν, τον πίστεψαν, ενέκριναν τους στόχους του, τις υποσχέσεις που έδινε, τον τρόπο που θα συμπεριφέρονταν. Νέα οράματα. Αναζητούσαν κάτι καλύτερο, μια αλλαγή, μπορεί να είχαν βαρεθεί κιόλας να ακούν και να βλέπουν τα ίδια πρόσωπα τόσα χρόνια τώρα.
Του έδωσαν λοιπόν τη δύναμη να προχωρήσει, να αλλάξει, να μεταβάλλει, να ανατρέψει, να δημιουργήσει. Ήταν και τυχερός, μια και από την άλλη μεριά ο αντίπαλος φαινόταν ισχνός, αδύναμος, ακίνδυνος.


Ο Ηγέτης. Θέλει πολλά αυτή η θέση. Και ένα από αυτά τα βασικά, είναι η σωστή επιλογή των συνεργατών. Γνώρισμα όλων των μεγάλων Ηγετών. Σε αυτή την επιλογή δε χωράνε φιλίες, συγγένειες, αστήρικτες προτιμήσεις, συμβιβασμοί.
Στο τομέα αυτό δε τα κατάφερε. Ο κόσμος έβλεπε να σύρονται αργά τα πάντα, ασυντόνιστα, αδιανόητα νωθρά, αναποτελεσματικά. Οι συνεργάτες του ανίκανοι να διοικήσουν, να προλάβουν, να επιλύσουν. Και ορισμένοι να ξεφεύγουν μέσα σε σκοτεινά μονοπάτια.
Απογοήτευση.


Αλλά ακόμα οι πολίτες δεν είχαν χάσει απόλυτα τη πίστη τους στο νέο αυτό ηγέτη. Και τον εμπιστεύτηκαν για άλλη μια φορά.
Τώρα θα έπρεπε να είχε εντοπίσει αδυναμίες, , δυσλειτουργίες, τους ανίκανους συνεργάτες, να είχε πάρει τα μηνύματα, γιατί αυτή τη φορά πολλοί είχαν αλλάξει γνώμη γι΄ αυτόν και αρνήθηκαν να τον υποστηρίξουν. Οι περισσότεροι όμως του έδωσαν όλο το νόμιμο χρόνο να κάνει τις απαραίτητες διορθωτικές κινήσεις, να κάνει επιτέλους πράξη όσα είχε υποσχεθεί και πάλι.
Άθλιοι συνεργάτες, χειρότερες καταστάσεις, ασυνάρτητες αποφάσεις, χαμένα χρόνια.
Και εκείνος, απλός θεατής, να προσπαθεί να καλύψει, να διστάζει , να μη δείχνει επιτέλους τη στόφα του ηγέτη που παρεμβαίνει και επιβάλλεται δυναμικά.
Είχε ακόμα το χρονικό περιθώριο, έστω και τώρα, να αγωνιστεί, να δώσει τη μάχη, να τρέξει καταστάσεις, να φανεί.
Φυγομάχησε.


Με τους ελάχιστους κολλητούς του, αποφάσισε για τρίτη φορά να ζητήσει την εμπιστοσύνη του κόσμου, πρόωρα, άκαιρα.
Απολογήθηκε, παραδέχθηκε σφάλματα, αποδέχθηκε προσωπικές ευθύνες, υποσχέθηκε ότι τώρα θα ολοκληρώσει ό,τι όμως δεν είχε καν αρχίσει.
Συγκλονιστική ήταν η απάντηση του των πολιτών. Το λαϊκό «μια του κλέφτη, δυό του κλέφτη…» σε πλήρη ισχύ.
Το είχε παρακάνει….


Ναι, ήταν νεότατος, είχε ρητορική δεινότητα, είχε και όνομα τρανταχτό !
Αλλά απέτυχε παταγωδώς.
Η ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ του κόσμου αποσύρθηκε.


Και η τελευταία πράξη: μόνος, απομακρύνοντας από κοντά του τους άλλους, μια φιγούρα μοναχική, τραγική η θέα, δέχθηκε και ανέλαβε τις αποκλειστικές ευθύνες για τη δημόσια διαδρομή του και αποσύρθηκε από την ηγεσία του κόμματος.
Αυλαία.
Ίσως η πλέον σημαντική πράξη της ζωής του.


ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ. Κάτι που και στην ιδιωτική μας ζωή αναζητούμε. Έχουμε ανάγκη να εμπιστευτούμε και να μας εμπιστευτούν, όσο δύσκολο κιαν είναι στη εποχή μας, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί σήμερα η κοινωνία
Αναζητούμε ένα αποκούμπι, κάπου να στηριχθούμε, να μιλήσουμε, να σίγουροι ότι εκεί μπορούμε να ανοίξουμε τη ψυχή μας. Αναζητούμε τη κατανόηση.
Γιατί από τη κατανόηση αρχίζει να εμπεδώνεται, να κτίζεται η εμπιστοσύνη.
Και όμως, αυτή μας την ανάγκη την εναποθέτουμε συχνά σε ανάξια άτομα.
Σε κάλπικα, ψεύτικα, ρηχά, ανισόρροπα άτομα. Ίσως να μας έχουν δώσει αρνητικά δείγματα, θέσεις που κάθε άλλο παρά για σιγουριά μας προϊδεάζουν.
Η ανάγκη όμως καμιά φορά αποδεικνύεται ισχυρότερη από τη λογική.
Η προδοσία είναι τότε αναπόφευκτη.
Αλλά η ζωή συνεχίζεται. Και εμείς μόνο στον εαυτό μας μπορούμε να στραφούμε, να αναγνωρίσουμε πόσο λανθασμένα εύπιστοι είμαστε και να γίνουμε αυστηρότεροι όταν κάνουμε τις επιλογές μας.