Ε ΛΟΙΠΟΝ, ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΣΗΜΑΣΙΑ.......

Βρεθήκαμε για καφέ, που αλλού, στο αγαπημένο της στέκι στο Κολωνάκι. Είχα να τη δω αρκετά χρόνια, από τότε που τελείωσε μια σύντομη σχέση περίπου έξη μηνών.

Ήταν ένα περίεργο πλάσμα. Με ένα σωρό προβλήματα να την ταλαιπωρούν, είχε πάντοτε κέφι, ένα γλυκό χαμόγελο, κάτι πρωτότυπο να σου πει.

Από τη πρώτη στιγμή με γοήτευσε το γαλάζιο χρώμα των ματιών της. Πάντοτε δυό πράγματα με γοήτευαν σε μια γυναίκα: τα όμορφα, ζωντανά μάτια και τα χέρια με τα μακριά δάκτυλα και τις κινήσεις τους που είναι πιο εκφραστικές ακόμα και από τις πιο δυνατές λέξεις.
Το θαυμασμό μου για τα μάτια της, τον εξέφρασα από τη πρώτη φορά που την είδα. Κάρφωνα το βλέμμα μου σε εκείνα τα παιγνιδιάρικα γαλάζια μάτια, τονίζοντάς της διαρκώς πόσο με γοητεύουν.

Όπου μια μέρα αποκαλύφθηκε το μεγάλο μυστικό.
Έφευγα ταξίδι στο εξωτερικό. Θα έλειπα 4-5 μέρες και είπαμε να συναντηθούμε στο αεροδρόμιο μια δυό ώρες πριν την αναχώρησή μου, να φάμε και να πιούμε ένα καφέ μαζί.
Μόλις ανήγγειλαν τη πτήση μου, μου παρέδωσε ένα κλειστό φάκελο και με παρακάλεσε να μη διαβάσω το περιεχόμενό του πριν την απογείωση του αεροπλάνου.
Ανυπόμονος, άνοιξα το φάκελο στην αίθουσα αναμονής, λίγο πριν την επιβίβαση.

Και έσκασα στα γέλια !!
Μου έγραφε ότι τελικά το χρώμα των ματιών της δεν ήταν γαλάζιο αλλά καστανό και απλά φορούσε έγχρωμους φακούς !! Θέλησε να μου αποκαλύψει την αλήθεια επειδή συνεχώς της μιλούσα για το χρώμα των ματιών της και δεν ΕΠΡΕΠΕ να με αφήσει σε αυτή τη πλάνη γιατί το θεωρούσε ΑΝΗΘΙΚΟ.
Ξαναθυμηθήκαμε το επεισόδιο και αυτή τη φορά γελάσαμε και οι δύο μαζί.

Αυτή η όμορφη συνάντηση με έκανε να σκεφτώ πόση σημασία μπορεί ακόμα να δίνουν ορισμένοι άνθρωποι στα «πρέπει» και στην ηθική.
Η φίλη μου ενέδωσε σε μια απλή γυναικεία φιλαρέσκεια, να αλλάξει το χρώμα των ματιών της σε κάτι πιο ασυνήθιστο. Έπρεπε όμως να μου πει την αλήθεια, δεν άντεχε άλλο, γιατί ένιωθε ότι παραβίαζε τα όρια της ηθικής της. Τόσο απλά.

Διερωτώμαι πόσοι σήμερα θα μιλούσαν για μια καταδικαστέα ανήθικη πράξη.

Από τη παιδική ηλικία ακούμε τα «πρέπει» των γονιών μας. Τα αποδεχόμαστε, αρχικά δίχως καμία ανάλυση γιατί πρέπει. Απλά πρέπει.
Μεγαλώνουμε και τα «πρέπει» ή «δεν πρέπει» απαιτούν πλέον αναλυτική αιτιολόγηση, δε γίνονται αυτόματα αποδεκτά, θέλουμε λογική εξήγηση.

Και σταδιακά, διαμορφώνουμε τα δικά μας «πρέπει», τη δική μας «ηθική» με τη δική μας λογική, τη δική μας επιχειρηματολογία, τα δικά μας πιστεύω, στηρίζοντας επάνω σε όλα αυτά τη συμπεριφορά μας.

Αλήθεια όμως, όλες αυτές οι βάσεις στήριξης της συμπεριφοράς μας και η κάθε μία χωριστά, πως διαμορφώνονται μέσα μας;
Θα μου πείτε ανατροφή, παιδεία, περιβάλλον κάθε στιγμής κ.τ.λ.

Η γνώμη μου είναι ότι έτσι όπως είναι σήμερα η κατάσταση, το κοινωνικό κατεστημένο, οι ανάγκες της ζωής, ο αγώνας επιβίωσης, όλα πλέον και τα «πρέπει» και προπαντός η ηθική, στηρίζονται σχεδόν απόλυτα σε υποκειμενικά κριτήρια, σε θέσεις διαμορφωμένες ατομικά από το καθένα για τον εαυτό του.
Η αλήθεια που τόσο πολύ λείπει σήμερα από τις κάθε είδους σχέσεις μας, είναι η αλήθεια του καθενός μας. Αλήθεια, έτσι όπως τη θεωρούμε προσωπικά εμείς, μακριά από οτιδήποτε αλλότρια κριτήρια. Ακόμα κιαν είναι στρεβλή αυτή η αλήθεια, θα την υποστηρίξουμε με πάθος σαν τη μόνη και μοναδική.
Ηθική; Κάποτε υπήρχαν αρχές που περιχαράκωναν την έννοια αυτή σε καθαρά, αποδεκτά πλαίσια.
Ξεφύγαμε. Ηθική είναι η ηθική του καθενός μας. Διευρυμένη η έννοια και τα όριά της, έτσι όπως μας βολεύει, όπως μας απελευθερώνει, όπως μας επιτρέπει να κάνουμε ό,τι θέλουμε.
Μιλάμε δήθεν για ταμπού, αυτά τα παρωχημένα άβολα όρια. Έτσι ονομάζουμε ό,τι δε μας βολεύει. Σμπαράλια όλα, μπρός σ΄αυτά που θέλουμε. Εκφυλισμός σώματος και ψυχής!!

Αποτέλεσμα, χάσανε την ομορφιά, τη γοητεία τους κάποια πράγματα, που η ανθρωπιά, η αγνότητα, η καρδιά, η ψυχή είχε κάποτε οριοθετήσει. Όχι για να τα αλλοιώσει, αλλά για να τα κάνει πιο σημαντικά, να τους δώσει μεγαλύτερη αξία και προπαντός να τα κάνει πιο όμορφα, μοναδικά.

Γελοίος και οπισθοδρομικός όποιος πιστεύει σε κάποια «ορισμένα».
Φτάσαμε στο σημείο να λέγεται «ο,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό». Άσχετα αν φτιάχνονται νόμοι με ορθάνοιχτα παράθυρα, κομμένοι και ραμμένοι σύμφωνα με στενά κομματικές επιδιώξεις και επιθυμίες. Μπλέξαμε νόμους με τη νομιμοφάνεια. Και αυτό το λέμε ηθικό!!

Αλλά προχωράμε με τα «πρέπει» μας και την ηθική μας, σχεδόν ατομικά οριοθετημένα, μέσα σε ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον. Προς τα πού; Έχει πια σημασία;

Μη μου προσάψετε διάθεση ηθικολογίας. Κάθε άλλο. Μια διαπίστωση λέω να κάνω σύμφωνα με τα δικά μου κριτήρια, ύστερα από τη συνάντηση με εκείνο το εύθικτο πλάσμα στο παλιό μας στέκι.
Κι εσύ ρε κορίτσι μου, επειδή μου έκρυψες την αλήθεια, πίστεψες ότι ξέφυγες από την ηθική σου, μόνο και μόνο γιατί τα μάτια σου δεν ήταν γαλάζια αλλά καστανά; Έχεις μείνει πίσω!!
Άκου λέει, ανήθικο…..