ΠΟΥΤΑΝΑ ΖΩΗ.....

Κάθισα μπρος στο κομπιούτερ μου, σχεδόν ασυναίσθητα. Με κατακλύζουν οι σκέψεις, δε μπορώ να καταλάβω, να εξηγήσω τίποτα. Τρικυμία εν κρανίω. Θέλω να ξεσπάσω, έτσι , δίχως ειρμό, ασυνάρτητα, απλά όπως μου βγαίνουν, όπως μου έρχονται οι λέξεις, δίχως να ψάχνω για τις πιο κατάλληλες. Αυθόρμητα……


Τάχω βάλει με τη ζωή. Αυτή, για την οποία αραδιάζουμε ένα σωρό κλισαρισμένες φράσεις, περιγράφοντάς την με …… βαθύτατα φιλοσοφημένους ορισμούς, « η ζωή είναι μια και μοναδική, η ζωή είναι ωραία, ζήσε το κάθε σήμερα, μη μετανιώνεις για ό,τι έκανες, προχώρα, το ταξίδι αξίζει, κτλ.» για να καταλήξουμε κάποια στιγμή μπρος στο αδιέξοδο, το ανερμήνευτο, το αναπάντεχο, να συνθηκολογήσουμε και να αποδεχτούμε με ένα αναστεναγμό απελπισίας ότι «αυτή είναι η ζωή ». Τέρμα.

Μια πόρνη είναι η ζωή !
Μας παρασύρει σε χαρές και λύπες, στα σημαντικά και στα ασήμαντα, στα ορθά και στα στραβά, στα ανθρώπινα και τα απάνθρωπα, στο ξέφωτο και στο σκοτάδι, σε δρόμους εύκολους και δύσβατους, στο δίκαιο και το άδικο, στην αδιαφορία και στην ευσπλαχνία, στα ύψη και στα βάραθρα. Στο λογικό και στο παράλογο, στην ευτυχία και στη δυστυχία.
Δίχως εξηγήσεις, δίχως αφορμές, δίχως δικαιολογίες. Έτσι ξαφνικά, απρόσμενα, αδιάντροπα.
Αυτό που δεχόμαστε σαν «φυσιολογικό», αναμενόμενο, αυτό το τόσο καλά στεριωμένο, δεν υπάρχει, δεν αντέχει στη ζωή.


«Φυσιολογικό»!!
Οι γονείς μας, τ΄αδέλφια μας, οι απόλυτα δικοί μας άνθρωποι. Το αίμα μας. Δική τους όλη μας η αγάπη, η αφοσίωση, η φροντίδα μας. Φυσιολογικά.
Ζούμε όμως μέσα στη κοινωνία, συναναστροφές, φιλίες, έρωτες, συντροφικότητα, κοινοί αγώνες…….
Και ξάφνου, μέσα σ΄ όλα αυτά, το « γεγονός », κάπου αλλού, αλλά και τόσο πολύ κοντά σου.
Άδικο, αποτρόπαιο, καταδικαστικό. Δίχως αιτία, δίχως λογική.
Κατάρρευση των πάντων, κομμάτια και θρύψαλα όλα. Διάλυση. Πόνος.
Κάπου αλλού όμως, αλλά και τόσο πολύ κοντά σου !


Ανατροπές μέσα σου. Ασφυκτιάς τότε ανάμεσα στα απόλυτα, στα λογικά, στα « μα είναι δυνατόν;» στα φυσιολογικά.
Όχι, δεν αντέχεις. Τα απόλυτα, τα λογικά, τα φυσιολογικά, ανατρέπονται. Παραμερίζεις « το αίμα » σου, ναι, εκεί που προσέφερες όλη σου την αγάπη, την αφοσίωση, τη φροντίδα.
Ξαφνικά νιώθεις ότι όλα αυτά, ακόμα και στον υπέρτατο βαθμό, θέλεις να τα προσφέρεις απλόχερα, αποκλειστικά, « κάπου αλλού, αλλά και τόσο πολύ κοντά σου».


Τα δεσμά του «αίματος» χάνουν σχεδόν τη σημασία τους, την απόλυτη κυριαρχία, δε καθοδηγούν αυτά συμπεριφορές, αγωνίες, συμπαράσταση. Είσαι πλέον εκεί, μόνον εκεί, τίποτα άλλο δεν έχει σημασία για σένα.
Ανατροπές της ζωής.

Πουτάνα ζωή, δε με ορίζεις εσύ με τα «φυσιολογικά» σου. Δε με παρέσυρες εσύ. Επέλεξα εγώ, θέλησα εγώ, επιμένω εγώ. Και θα συνεχίσω. Δε μπορεί εσύ να με προστάζεις να λειτουργώ όπως εσύ νομίζεις ότι «πρέπει».
Κιαν παραβαίνω κανόνες, συνήθειες, αποδεκτές πρακτικές, τι σημασία έχει; Είναι άραγε αμάρτημα; Παραβαίνω μήπως θείους και ηθικούς νόμους ;


Νάξερες πόσο όμορφα αισθάνομαι, πόση ηρεμία, αγαλλίαση νιώθω μέσα μου γιαυτή την επιλογή μου !
Νάξερες πόσο μου αρέσει η ψυχή μου….