ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ

ΑΙΣΘΗΤΙΚΗ. «Η αντίληψη κάποιου για το τι είναι ωραίο» κατά το Γ.Μπαμπινιώτη.
Τα κριτήρια αξιολόγησης του «ωραίου», απολύτως υποκειμενικά.
Διαφορετικές οι αντιλήψεις. Διαφορετικές οι επιλογές. Ο εσωτερικός κόσμος του καθενός, ψυχή και καρδιά, ερμηνεύει και επιλέγει το «ωραίο». Ανάλογα με το πώς οι αισθήσεις μας-όραση, ακοή, γεύση, αφή, όσφρηση- εισπράττει τα καθημερινά ερεθίσματα της ζωής μας.
Η αξιολόγηση και η ανάλογη κατάταξη των ερεθισμάτων, μπορεί να εξαρτάται και από τη ψυχική μας διάθεση τη συγκεκριμένη στιγμή.

Σάββατο πρωί και για να ξεκινήσει όμορφα η μέρα μου, ένας καλός εσπρέσο και μια πρώτη ματιά στην εφημερίδα, στο συνηθισμένο γειτονικό καφέ.
Ο χώρος όπου απαγορεύεται το κάπνισμα, στενός, κάπου εννιά τραπεζάκια, παραταγμένα σε δύο σειρές στις δύο πλευρές της αίθουσας.
Είμαι μόνος. Δίχως να το θέλεις, ακούς τους διπλανούς σου που κάθονται…. μισή καρέκλα πιο πέρα.
Πώς να μιλήσεις ελεύθερα;

Εικόνα πρώτη.
Απέναντί μου ένα ζευγάρι και οι δύο γύρω στα 45.
Αυτός βυθισμένος στο κάθισμά του, ξερακιανός, άχρωμος, λιγομίλητος, με ίχνος χαμόγελου, πίνει… μάγκικα το καφέ του. Ύφος γα….ω και δέρνω.
Εκείνη δε βλέπεται ! Το ασχημότερο πλάσμα που έχω αντικρίσει- ο θεός να με συγχωρέσει.
Μαλλί μακρύ και ξανθό που μοιάζει περισσότερο με αχυρένια περούκα.
Πρόσωπο στενόμακρο με σκόρπια τα βάναυσα χαρακτηριστικά. Αγριόφατσα.
Δυσκολεύομαι να περιγράψω την ασχήμια αυτής της γυναίκας !
Πιθανότατα, για κάτι επεδίωκε να τον πείσει. Χυμένη κυριολεκτικά επάνω του, προσπαθούσε να επιστρατεύσει κάθε ίχνος της έτσι κι αλλιώς…. ανύπαρκτης γλύκας, αλλά αυτό που παρουσίαζε ήταν απόλυτα αηδιαστικό, γελοίο.
Βίαια βγαλμένο…. ημιχαμόγελο. Χειρονομίες σπασμωδικές, προσποιητές.
Αυτή η εικόνα του επιτηδευμένου ήταν τόσο απωθητική που μου προκάλεσε ανάμεικτα αισθήματα λύπησης και αηδίας.
Και σε κάθε περίπτωση, αυτές οι δημόσιες διαχύσεις της αποκρουστικής μάλιστα μορφής που αντίκριζα, δε μπόρεσα ποτέ να τις καταλάβω. Ειλικρινά, τις χαίρονται οι συμμετέχοντες;

Εικόνα δεύτερη.
Στο διπλανό τραπεζάκι ήρθαν να καθίσουν τρείς κοπέλες, πωλήτριες στο γειτονικό κατάστημα καλλυντικών. Όμορφες, φρέσκες, όσο πρέπει μακιγιαρισμένες, καλοβαλμένες. Ζωηρή η κουβέντα τους αρχικά, χαμηλόφωνη μετά όταν η μία διηγιόταν στις άλλες δύο το καυγά με το αγόρι της.
Όμορφη εικόνα, ανεπιτήδευτα τα πλάσματα αυτά στην απλότητα και τη φυσικότητά τους.

Δεν είμαι κακός με τους ανθρώπους, το αντίθετο μάλιστα. Και στο κάτω κάτω, ο καθένας είναι ελεύθερος να φερθεί όπως θέλει, δε θα καθορίσω εγώ τη συμπεριφορά κανενός. Ούτε με διακατέχει άκρατος συντηρητισμός.
Απλά περιγράφω δύο εικόνες από αισθητικής πλευράς. Προσωπικές φυσικά οι εκτιμήσεις του «ωραίου».
Κοιτάζοντας τις δύο εικόνες, σκεφτόμουνα πως θα τις μετέφερα στο καμβά εάν ήμουνα ζωγράφος :

Εικόνα πρώτη: ένας μαυροπίνακας.
Εικόνα δεύτερη: ένα κόκκινο τριαντάφυλλο.