Δευτέρα 8 Σεπτεμβρίου 2008

ΑΓΑΠΗΣΕ ΜΙΑ ΠΟΡΝΗ....

« Ξέρεις τι θάθελα ; Να έβρισκα μια γκόμενα να πήγαινα ένα ταξιδάκι στο εξωτερικό μαζί της» είπε στο φίλο του καθώς έπιναν το καφέ τους σε μια καφετέρια στο κέντρο της Αθήνας.
« Πολύ εύκολο» απάντησε ο φίλος του «πάρε αυτό το τηλέφωνο, είναι ένα γραφείο που θα σου δώσει μια λίστα από πολύ όμορφες κοπέλες να διαλέξεις. Κάτι πληρώνεις, αλλά αξίζει το κόπο. Είναι όλες γυναίκες που κάνουν αυτή τη δουλειά για εκλεκτούς συστημένους πελάτες του γραφείου.»

Ήταν παντρεμένος από έρωτα με τη γυναίκα του. Είχαν αποκτήσει δύο παιδιά και όλα στην αρχή ήταν πολύ όμορφα. Είχε οικονομική άνεση, δεν τους έλειπε τίποτα, ζούσαν ευτυχισμένοι.
Όχι όμως για πολύ. Τελείως αναπάντεχα παρουσιάστηκαν τα πρώτα σύννεφα ύστερα από τέσσερα χρόνια. Η γυναίκα του άρχισε να συμπεριφέρεται παράξενα, γινόταν όλο και πιο απόμακρη.
Την αγαπούσε, τη φρόντιζε, της παραστάθηκε στη δουλειά της, ήλπιζε ότι τα πράγματα θα έφτιαχναν. Μάταια. Ήταν ακόμα πολύ νέος, θα μπορούσε να πάρει διαζύγιο, να φτιάξει τη ζωή του. Δισταγμοί, ανεκπλήρωτες ελπίδες.
Η ζωή του είχε αρχίσει να γίνεται μαρτύριο. Δεν είχε πια σύζυγο, γυναίκα, οικογένεια.
Ήθελε τουλάχιστον ν΄αλλάξει κάτι στο τρόπο που ζούσε.
Εκείνο το απόγευμα με το φίλο του ήταν τελικά σημαδιακό.

Τηλεφώνησε στο γραφείο, πήγε να συζητήσει και έφυγε με μια λίστα τεσσάρων γυναικών με τα τηλέφωνά τους.

Πήρε τη πρώτη τηλέφωνο. Της έδωσε το νούμερο δωματίου σε πολυτελές ξενοδοχείο της Αθήνας και εκείνο το απόγευμα τη περίμενε όλος αγωνία για το τι θα αντίκριζε.

Φορούσε ένα ανοιξιάτικο κίτρινο σύνολο. Ήταν ψηλή, ένα υπέροχο σώμα με απόλυτες αναλογίες. Καστανά μακριά μαλλιά, μάτια ολοζώντανα, σαρκώδη χείλια και χέρια με λεπτά μακριά δάκτυλα.
Τον κοίταξε ναζιάρικα, του είπε πόσο της άρεσε η κολόνια του, ήπιαν κάτι συζητώντας διάφορα ασήμαντα θέματα και μετά… στο κρεβάτι. Έμεινε μαζί του πάνω από τρείς ώρες. Είπαν να ξαναβρεθούν σε λίγες μέρες.

Έτσι άρχισε για εκείνον μια τελείως διαφορετική ζωή. Βλέπονταν όλο και πιο συχνά. Τη φρόντιζε, έβγαιναν έξω μέχρι αργά το βράδυ, ξενυχτούσαν σε ταβέρνες, μπαρ, κέντρα. Παντού μαζί.
Κάποια στιγμή του είπε ότι περνάει θαυμάσια μαζί του, δε θέλει να του παίρνει πλέον χρήματα.
Το είχε ήδη καταλάβει. Τον είχε κάνει δικό της. Ήταν πολύ ερωτευμένος μαζί της.

Της το είπε. Της είπε ότι την αγαπάει, ότι θέλει να ζούνε μαζί όσο το δυνατόν περισσότερο.
Τι θα γινόταν όμως με τη "δουλειά " της ; Γιατί φυσικά το ήξερε ότι εκείνη θα έκανε έρωτα και με άλλους εκλεκτούς πελάτες του γραφείου.
Πως θα το ανεχόταν εκείνος αυτό ; Πως ήταν δυνατόν να τη φαντάζεται παραδομένη στην αγκαλιά και τα καπρίτσια του κάθε πελάτη της ;
Το συζήτησε μαζί της. Προσπάθησε να τον πείσει ότι αυτό που έκανε ήταν απλά μια «δουλειά», δεν είχε καμιά άλλη έννοια, έδινε το κορμί της, ποτέ τη ψυχή της.
Τη ρώτησε εάν εκείνη τον αγαπάει. «Με το δικό μου τρόπο» του απαντούσε.

Ποιος ήταν αυτός ο τρόπος λοιπόν ; Εκείνος να μη μπορεί να ζήσει πλέον χωρίς εκείνη και αυτή να παραδίδεται και σε άλλους !! Σε πόσους, κάθε πότε ;;
Η ζήλεια και η ανασφάλεια τον βασάνιζαν, προσπαθούσε να μην το σκέφτεται.
Έκανε τα πάντα να την αποτραβήξει από αυτή τη ζωή. Πήγαιναν ταξίδια μαζί, διακοπές , Παρίσι, Λονδίνο.
Δεν άντεχε όμως άλλο. Ζούσε ένα καθημερινό μαρτύριο.

Έτσι κάποια στιγμή άρχισαν οι καυγάδες. Έφτασαν στο απροχώρητο. Χώριζαν για λίγο και μετά ξαναβρίσκονταν. Έξη μήνες χώρια, δύο μήνες μαζί.. Και οι δύο το ήθελαν, χαίρονταν όταν ξανασμίγανε, για να ξανακαβγαδίσουν και να ξαναχωρίσουν.
Σχεδόν τέσσερα χρόνια κράτησαν αυτές οι εναλλαγές.
Κάποια στιγμή εκείνη του είπε ότι βγαίνει τακτικά και με έναν άλλο, θα τον ενοχλούσε αυτό ;;
Αυτό πλέον υπερέβαινε κάθε όριο. Έγινε θηρίο. Προσπάθησε να τον ηρεμήσει.
Βροντώντας τη πόρτα ,έφυγε.
Δεν ξανασυναντήθηκαν ποτέ πια.

Άγνωστο τι απέγινε εκείνη.
Ένα βράδυ τσακισμένος, ψυχικό ράκος, βρέθηκε σ΄ένα σκοτεινό μπάρ. Έπινε συνεχώς. Η σερβιτόρα τον είδε σ΄αυτή τη κατάσταση και αρνήθηκε να του φέρει άλλο ποτό.
Τελείως ασυναίσθητα, πάτησε το νούμερο της στο κινητό του.
«Που βρίσκεσαι» τον ρώτησε ανήσυχη, «είσαι χάλια ,έρχομαι να σε πάρω.»
Αρνήθηκε να της πεί. Παραληρώντας έκλεισε το τηλέφωνο.
Την άλλη μέρα το πρωί του τηλεφώνησε να ρωτήσει εάν είναι καλά. Και του είπε ξανά κάτι που το είχε επαναλάβει πολλές φορές :
«Είσαι πάντα για μένα ένα ανεκτίμητο κομμάτι της ζωής μου».

Αυτό λοιπόν έμεινε από όλη την ιστορία.
Και κάτι ακόμα:
Ο καθένας μπορεί ν΄αγαπήσει και ν’ αγαπηθεί. Η αγάπη δε κάνει διακρίσεις.
Η αγάπη έρχεται και φεύγει, κανείς δε ξέρει πότε και πως.

Το σημαντικό είναι να μπορείς να τη νιώσεις, να ξέρεις να τη προσφέρεις,να ξέρεις να τη δεχθείς.

.

23 σχόλια:

V. είπε...

Πολύ όμορφη ιστορία...
Είναι αλήθεια πως τα πάντα μπορούν να συμβούν...

Τα σχόλιά σου για την αγάπη στο τέλος της ανάρτησής σου...υπέροχα...

αντωνης είπε...

Καλησπερα.

Αν ειναι αληθινη η ιστορια, ενα μονο εχω να ρωτησω.
Τη γυναικα του την αφησε τελικα;

Και φυσικα η αγαπη δεν κανει διακρισεις, πολυ ομορφο αυτο!!!

marianaonice είπε...

Φοβερή ιστορία!!
Κρύβει θλίψη και θέληση για ζωή!!
Η αγάπη: Δεν απαιτείται μόνο προσφέρεται... Και ο ήρωας της ιστορίας σου δέχθηκε αυτό που του προσφέρθηκε!
Είναι σπάνιο να νοιώσουμε ευτυχισμένοι για το λίγο που έχουμε και όχι δυστυχισμένοι για το πολύ που μας λείπει!! Είναι τέχνη αυτό!!
Και όταν κανείς αγαπά γίνεται 20 χρονών!! Με τον έρωτα αψηφούμε το θάνατο και καταργούμε το χρόνο! Και τότε απλά ζούμε τη ζωή μας!!
Γιατί αν δεν ζεις τη ζωή σου είναι σαν να πεθαίνεις στον ύπνο σου!!
Καλό σου βράδυ!!

marianaonice είπε...

Μόλις πήρα mail από την patsiouri!
Πέρασε από μπλογκ της να μάθεις νέα για το Λήο!

patsiouri είπε...

Κι'ένας έρωτας πεθαίνει, όταν κανείς και για τίποτα δε θέλει πια να τον αναστήσει.....

Ευχαριστώ για το σχόλιο...

Ο Λήο με ξανάκανε αισιόδοξη για τους ανθρώπους γύρω μας...

Matrix είπε...

Δύσκολες καταστάσεις.

Όταν φτάνουν και σε τέτοια σημεία, δεν ξέρεις τι να συμβουλεψεις.

leondokardos είπε...

valina μου, εκτιμώ ιδιαίτερα τις κρίσεις σου στα γραφόμενά μου. Ξέρεις, ποτέ δεν ήμουνα καλώς στο γράψιμο, τα κατάφερνα καλύτερα στα λόγια. Με ευχαριστεί λοιπόν φίλοι που αναρτούν τόσο όμορφα κείμενα σαν εσένα, να έχουν μια καλή κουβέντα για μένα.
Καλό απόγευμα.

leondokardos είπε...

Αντώνη, οχι δε χώρισαν, αλλά ζούν πλέον χωριστά με τις ζωές και των δύο κατεστραμένες.
Εκείνη ,πάντα εγκλωβισμένη στις αντιλήψεις της. Εκείνος, μετανιωμένος γιατί τη στιγμή που έπρεπε δε χώρισε. Ίσως τότε και οι δύο να είχαν ξαναφτιάξει τη ζωή τους. Ποιός ξέρει...

leondokardos είπε...

Μαριάνα μου συμφωνώ απόλυτα με όσα μου γράφεις. Για την ευτυχία, για τον έρωτα, για την αγάπη.
Σκέφτομαι καμιά φορά πόσοι άραγε μπορούν να νιώσουν και να εκτιμήσουν τον έρωτα, την αγάπη, να μπορούν και να ξέρουν να τη προσφέρουν.
Έχω την εντύπωση οτι ο,τι κάποτε τροφοδοτούσε, φούνωνε τον έρωτα, οτι ήταν τόσο όμορφο, τη σημερινή εποχή έχει χαθεί. Τώρα πια όλα έχουν απλοποιηθεί ,αν οχι γελοιοποιηθεί.
Τι κρίμα, να ήξεραν μόνο τι χάνουν....

leondokardos είπε...

patsiouri, σε καλοσωρίζω στο μπλόγκ μου και σ΄ευχαριστώ για το σχόλιό σου.
Ναι έτσι είναι, πρέπει να θέλει και να ξέρει κάποιος να κρατήσει τον έρωτα ζωντανό. Κι αυτό είναι θέμα και των δύο.
Για το Λήο και πάλι θα πω νάσαι καλά. Αξίζει τόσο πολύ τη σημερινή εποχή να διαπιστώνει κανείς οτι πράγματι υπάρχουν ακόμα άνθρωποι.

leondokardos είπε...

matrix εχεις τόσο έντονη παρουσία στα bloggs και αυτός είναι ενας πρόσθετος λόγος να χαίρομαι που με επισκέφτηκες στο χώρο μου. Σύντομα θα σου... ανταποδώσω την επίσκεψή σου.
Τι να πείς πράγματι σε τέτοιες περιπτώσεις. Εμπειρίες ζωής ; Λανθασμένες αποφάσεις στιγμής ;
Έτσι είναι η ζωή ;΄
Όλα παίζονται..

BUTTERFLY είπε...

Η αγαπη δεν φευγει...μενει παντα κατι απο αυτην. Οπως και σε αυτη την ιστορια, δεν εφυγε...μολις τον ακουσε ετσι η πρωτη της σκεψη ηταν να τρεξει κοντα του...η αγαπη μενει...

leondokardos είπε...

butterfly επίτρεψέ μου να έχω μια λίγο διαφορετική απόψη για την αγάπη, εαν πάντα η αγάπη μένει.
Το εαν και τι θα μείνει, εξαρτάτει και απο τους δύο ...εμπλεκόμενους.
Μπορεί να μείνει μια τρυφερότητα, ενα κάποιο δέσιμο, μια ανάμνηση.
Αυτό όμως θα είναι όλο, όπως στην ιστορία που έγραψα.
Το θέμα πάντος είναι οτι ο έρωτας και η αγάπη είναι πραγματική ευτυχία για όποιον τα νιώσει, όπου κιαν τελικά καταλήξουν.

BUTTERFLY είπε...

Εγω παλι δεν πιστευω οτι μπορεις να αγαπας καποιον και μετα να μην τον αγαπας...η αγαπη δεν εξαϋλωνεται, απλα αλλαζει μορφες.
Συμφωνω απολυτα πως ο ερωτας και η αγαπη ειναι ευλογιες που αξιζει να τις ζησεις οσο κι αν πονεσουν!

leondokardos είπε...

Γλυκιά μου butterfly, με κτύπησες άθελά σου εκεί που πονάω .
Γιατί δε θα μπορέσω ποτέ να αποδεχθώ και να ζήσω με μια αγάπη που άλλαξε "μορφή".
Προτιμώ να μείνω με τις αναμνήσεις μου και να φύγω. 'Οση δύναμη και αντοχή κιαν χρειαστεί...

cinderella είπε...

Πόσο ρηχή μπορεί να είμαι; Μάλλον κρύβω το φόβο μου πίσω από αυτό που πολύ απλά λέω: Δεν είναι η αγάπη ένα παιχνίδι ασφαλές. Δεν θα είχε αξία άλλωστε.

Τελικά Λεοντόκαρδε μου ξέρεις κάτι; Έζησε. Ένιωσε, αγάπησε και προσπάθησε να παρκάρει το δικό του όχημα σε μια θέση που από την αρχή φαινόταν πως δεν είναι για τα κυβικά του.
Καμιά φορά σκέφτομαι πως όπως τα σημάδια έτσι και αυτες οι αγάπες αποτελούν λάφυρα ενός πολέμου που εξαρχής είναι χαμένος για όλους. Εκτός από εκείνον κι εκείνη.

leondokardos είπε...

cindy μου, ασφαλώς η αγάπη δεν παίζεται με ασφάλεια. Έχει τους δικούς της όρους, διακυμάνσεις, ανατροπές, στιγμές αποθέωσης, στιγμές που βυθίζεται. Είναι μια "περιπέτεια" η αγάπη, ενα ταξίδι μέσα στην αβαβεβαιότητα.
΄Ισως αυτή να είναι και η μαγεία της.

Ναι cindy μου, έζησε, ένιωσε,αγάπησε με πάθος. ΄Ηξερε απο την αρχή οτι έμπλεκε σε κάτι που δε θα το άντεχε κάποια στιγμή, κάτι που θα ήταν βασανιστηκό, κάτι που δε θα οδηγούσε κάπου.
Τόλμησε όμως, το πάλεψε, παρά τις αντίξοες συνθήκες. Δε σκέφτηκε, απλά αγάπησε.
Τελικά γλυκιά μου,αυτό δεν είναι που έχει αξία ; Να ερωτευτείς, ν΄αγαπήσεις, να ζήσεις το ταξίδι, άγνωστο που και αν θ΄αράξεις...
Τα φιλιά μου.

BUTTERFLY είπε...

Τι να σου πω..εγω δεν μπορω να διανοηθω να εχω αγαπησει καποιον παρα πολυ και μετα να εξαφανιστει απο τη ζωη μου. Προτιμω να αρκεστω σε μια αλλη μορφη αγαπης, να ειμαι διπλα του οταν με χρειαζεται και τουμπαλιν, να βλεπω τη ζωη του να αλλαζει, να τον βλεπω ευτυχισμενο εστω και χωρις εμενα, να μοιραζομαι χαρες και λυπες μαζι του...οσο κι αν ποναει, δεν θα εφευγα τελειως!

leondokardos είπε...

butterfly μου, είσαι μια πολύ αγαπημένη μου blogger. Τα κείμενά σου εκπέμπουν πάντοτε μια τρυφερότητα, μια ευαισθησία,ανθρωπιά. Σε καταλαβαίνω γιατί φαίνεται οτι μοιάζουμε. Έτσι και τώρα.
Λοιπόν, εκείνο που εννοώ είναι οτι μου είναι πολύ δύσκολο να μεταρέψω τον έρωτά μου σε μια μορφή αγάπης φιλικής ή αδελφικής για μια γυναίκα που πιθανόν να σημάδεψε τη ζωή μου. Δε θα μπορέσω να είμαι συνεχώς πλέον κοντά της, όταν τίποτα πια απο αυτά που ζήσαμε δε θα υπάρχει.
Αυτό δε σημαίνει οτι θα πάψω να την αγαπώ, να ενδιαφέρομαι και να παρακολουθώ τη ζωή της.Και ασφαλώς θα τρέξω κοντά της όταν με χρειαστεί, δίχως κανένα δυσταγμό. Η αγάπη μου γιαυτήν δε θα σβύσει ποτέ.
Θα ζω χώρια αλλά πάντοτε...κοντά της, με τις αναμνήσεις μου να με πνίγουν.
Δε ξέρω εαν με καταλαβαίνεις και να με θεωρήσεις εναν άκαρδο εγωιστή !!!

faraona είπε...

Tο εζησε ο καθενας με τον δικο του τροπο και τις δικες του δυνατοτητες.
Ετσι ηταν γραμμενο σ αυτη την συναντηση των δυο ανθρωπων στη ζωη.

Μπορει υπο λιγο καλυτερες ,κατ εμε ,συνθηκες, η γυναικα να δεχοταν να σταματησει την ζωη που εκανε, αφου αυτος της καλυπτε τα εξοδα -αφου γι αυτα «υποτιθεται» οτι δουλευε-και να ζουσαν μαζι εξελησοντας αυτο που αισθανοντουσαν σε ακομη καλυτερα πραγματα κι επιπεδα.
Αλλα δεν ειχαν τις δυνατοτητες οπως φανηκε.
Γιατι δεν ειναι που γεννιεται μια αγαπη ...ειναι να χεις και το κορασόν να την κτισεις και να την εξεληξεις φροντιζοντας να κρατηθει ζωντανο αυτο το θειο δωρο που σου χαριζεται.
Αν δεν μπορει καποιος η καποια να το καταλαβει αυτο ...δεν μπορει,δεν ξερει,δεν αντεχει ισως...η δεν εχει τις προδιαγραφες κι ισως και την εσωτερικη καλλιεργεια(οχι αναγκαστικα την μορφωση ε?) που χρειαζεται καποιος για να καταλαβει αυτα τα λεπτα πραγματα της ζωης.


Καλο βραδυ
λεοντοκαρδε μου

leondokardos είπε...

faraona ποσο δίκαιο έχεις με όσα λες.
Προφανώς εκείνος ένιωθε συνεχώς ανασφαλής, μετέωρος δίπλα σε μιε "τέτοια" γυναίκα. Δεν της είχε εμπιστπσύνη. ΄Ισως σκεφτόταν οτι ηταν κοντά του μόνο για τα χρήματα.
΄Ισως να φοβόταν τα σχόλια των άλλων που κάτι να ήξεραν.
Γνωρίζει κανείς πως μπορεί να εξεληχθεί και που θα καταλήξει ο έρωτας ;
Θέλω όμως να σταθώ σε κάποιες λέξεις που γράφεις για την αγάπη, λέξεις τόσο σημαντικές :
"...να την κτίσεις και να την εξελήξεις, να κρατηθεί ζωντανή" και όλα αυτά εξερτόνται απο την "εσωτερική καλλιέργεια".
Εδω κρύβεται όλη η πεμπτουσία της αγάπης, ο,τι ακριβώς χρειάζεται για ν΄ανθίζει..
Καλημέρα faraona, νάσαι καλά.

BUTTERFLY είπε...

Λεοντοκαρδε, σε υπερευχαριστω για τα καλα σου λογια! Σε καμια περιπτωση δεν θεωρω αυτο που λες εγωιστικο. Και πιστευω πως οι περιπτωσεις των ανθρωπων που εχουν εξελιξει εναν μεγαλο ερωτα σε μια αληθινη φιλια ειναι σπανιες και αξιοζηλευτες! Θα ηθελα πολυ να καταφερω κι εγω κατι τετοιο αν χρειαστει... Αλλα αυτο που λεω ειναι περιπου το ιδιο με σενα...δεν θα ηθελα να χαθω εντελως, θα ηθελα να μπορω μια φορα στο τοσο να παρω ενα τηλεφωνο να δω τι κανει, η ακομα -γιατι οχι;- να πιουμε ενα καφε μαζι...
Ισως ειναι απιαστες ρομαντικες φαντασιωσεις μιας πεταλουδας που πεταει στα συννεφα, γιατι μετα το χωρισμο μπαινουν κι αλλοι εξωγενεις παραγοντες που επηρεαζουν...αλλα εχω δει οτι οταν και οι δυο το θελουν πολυ, βρισκουν τροπο να μη χαθουν...

leondokardos είπε...

butterfly μου, συμφωνώ απόλυτα έτσι όπως θέτεις το θέμα. Μπορεί ο έρωτας να τέλειωσε, μένει όμως μια τρυφερή ανάμνηση, το αντέχουμε και ίσως κάποια στιγμή, γιατί οχι, να ξανασυνατηθούμε. Ίσως με αγωνία, ίσως με κάποια προσδοκία, ποιός ξέρει...
Γλυκιά μου πεταλουδίτσα, ας είναι ρομαντικές φαντασιώσεις αυτά που λές. ΄Ετσι είμαι κι εγω. Πετάω στα σύννεφα και ... η πτήση μου αυτή μου έχει κοστίσει πανάκριβα, μια ανώμαλη οδυνηρή προσγείωση. Και τι μ΄αυτό ;;
Ο ρομαντισμός ακόμα και στη σημερινή άγρια εποχη είναι ευτυχία για όσους τον ζούν.
Μην αλλάζεις, δεν αλλάζω. Ζήσε τις πτήσεις σου....