ΑΓΑΠΗΣΕ ΜΙΑ ΠΟΡΝΗ....

« Ξέρεις τι θάθελα ; Να έβρισκα μια γκόμενα να πήγαινα ένα ταξιδάκι στο εξωτερικό μαζί της» είπε στο φίλο του καθώς έπιναν το καφέ τους σε μια καφετέρια στο κέντρο της Αθήνας.
« Πολύ εύκολο» απάντησε ο φίλος του «πάρε αυτό το τηλέφωνο, είναι ένα γραφείο που θα σου δώσει μια λίστα από πολύ όμορφες κοπέλες να διαλέξεις. Κάτι πληρώνεις, αλλά αξίζει το κόπο. Είναι όλες γυναίκες που κάνουν αυτή τη δουλειά για εκλεκτούς συστημένους πελάτες του γραφείου.»

Ήταν παντρεμένος από έρωτα με τη γυναίκα του. Είχαν αποκτήσει δύο παιδιά και όλα στην αρχή ήταν πολύ όμορφα. Είχε οικονομική άνεση, δεν τους έλειπε τίποτα, ζούσαν ευτυχισμένοι.
Όχι όμως για πολύ. Τελείως αναπάντεχα παρουσιάστηκαν τα πρώτα σύννεφα ύστερα από τέσσερα χρόνια. Η γυναίκα του άρχισε να συμπεριφέρεται παράξενα, γινόταν όλο και πιο απόμακρη.
Την αγαπούσε, τη φρόντιζε, της παραστάθηκε στη δουλειά της, ήλπιζε ότι τα πράγματα θα έφτιαχναν. Μάταια. Ήταν ακόμα πολύ νέος, θα μπορούσε να πάρει διαζύγιο, να φτιάξει τη ζωή του. Δισταγμοί, ανεκπλήρωτες ελπίδες.
Η ζωή του είχε αρχίσει να γίνεται μαρτύριο. Δεν είχε πια σύζυγο, γυναίκα, οικογένεια.
Ήθελε τουλάχιστον ν΄αλλάξει κάτι στο τρόπο που ζούσε.
Εκείνο το απόγευμα με το φίλο του ήταν τελικά σημαδιακό.

Τηλεφώνησε στο γραφείο, πήγε να συζητήσει και έφυγε με μια λίστα τεσσάρων γυναικών με τα τηλέφωνά τους.

Πήρε τη πρώτη τηλέφωνο. Της έδωσε το νούμερο δωματίου σε πολυτελές ξενοδοχείο της Αθήνας και εκείνο το απόγευμα τη περίμενε όλος αγωνία για το τι θα αντίκριζε.

Φορούσε ένα ανοιξιάτικο κίτρινο σύνολο. Ήταν ψηλή, ένα υπέροχο σώμα με απόλυτες αναλογίες. Καστανά μακριά μαλλιά, μάτια ολοζώντανα, σαρκώδη χείλια και χέρια με λεπτά μακριά δάκτυλα.
Τον κοίταξε ναζιάρικα, του είπε πόσο της άρεσε η κολόνια του, ήπιαν κάτι συζητώντας διάφορα ασήμαντα θέματα και μετά… στο κρεβάτι. Έμεινε μαζί του πάνω από τρείς ώρες. Είπαν να ξαναβρεθούν σε λίγες μέρες.

Έτσι άρχισε για εκείνον μια τελείως διαφορετική ζωή. Βλέπονταν όλο και πιο συχνά. Τη φρόντιζε, έβγαιναν έξω μέχρι αργά το βράδυ, ξενυχτούσαν σε ταβέρνες, μπαρ, κέντρα. Παντού μαζί.
Κάποια στιγμή του είπε ότι περνάει θαυμάσια μαζί του, δε θέλει να του παίρνει πλέον χρήματα.
Το είχε ήδη καταλάβει. Τον είχε κάνει δικό της. Ήταν πολύ ερωτευμένος μαζί της.

Της το είπε. Της είπε ότι την αγαπάει, ότι θέλει να ζούνε μαζί όσο το δυνατόν περισσότερο.
Τι θα γινόταν όμως με τη "δουλειά " της ; Γιατί φυσικά το ήξερε ότι εκείνη θα έκανε έρωτα και με άλλους εκλεκτούς πελάτες του γραφείου.
Πως θα το ανεχόταν εκείνος αυτό ; Πως ήταν δυνατόν να τη φαντάζεται παραδομένη στην αγκαλιά και τα καπρίτσια του κάθε πελάτη της ;
Το συζήτησε μαζί της. Προσπάθησε να τον πείσει ότι αυτό που έκανε ήταν απλά μια «δουλειά», δεν είχε καμιά άλλη έννοια, έδινε το κορμί της, ποτέ τη ψυχή της.
Τη ρώτησε εάν εκείνη τον αγαπάει. «Με το δικό μου τρόπο» του απαντούσε.

Ποιος ήταν αυτός ο τρόπος λοιπόν ; Εκείνος να μη μπορεί να ζήσει πλέον χωρίς εκείνη και αυτή να παραδίδεται και σε άλλους !! Σε πόσους, κάθε πότε ;;
Η ζήλεια και η ανασφάλεια τον βασάνιζαν, προσπαθούσε να μην το σκέφτεται.
Έκανε τα πάντα να την αποτραβήξει από αυτή τη ζωή. Πήγαιναν ταξίδια μαζί, διακοπές , Παρίσι, Λονδίνο.
Δεν άντεχε όμως άλλο. Ζούσε ένα καθημερινό μαρτύριο.

Έτσι κάποια στιγμή άρχισαν οι καυγάδες. Έφτασαν στο απροχώρητο. Χώριζαν για λίγο και μετά ξαναβρίσκονταν. Έξη μήνες χώρια, δύο μήνες μαζί.. Και οι δύο το ήθελαν, χαίρονταν όταν ξανασμίγανε, για να ξανακαβγαδίσουν και να ξαναχωρίσουν.
Σχεδόν τέσσερα χρόνια κράτησαν αυτές οι εναλλαγές.
Κάποια στιγμή εκείνη του είπε ότι βγαίνει τακτικά και με έναν άλλο, θα τον ενοχλούσε αυτό ;;
Αυτό πλέον υπερέβαινε κάθε όριο. Έγινε θηρίο. Προσπάθησε να τον ηρεμήσει.
Βροντώντας τη πόρτα ,έφυγε.
Δεν ξανασυναντήθηκαν ποτέ πια.

Άγνωστο τι απέγινε εκείνη.
Ένα βράδυ τσακισμένος, ψυχικό ράκος, βρέθηκε σ΄ένα σκοτεινό μπάρ. Έπινε συνεχώς. Η σερβιτόρα τον είδε σ΄αυτή τη κατάσταση και αρνήθηκε να του φέρει άλλο ποτό.
Τελείως ασυναίσθητα, πάτησε το νούμερο της στο κινητό του.
«Που βρίσκεσαι» τον ρώτησε ανήσυχη, «είσαι χάλια ,έρχομαι να σε πάρω.»
Αρνήθηκε να της πεί. Παραληρώντας έκλεισε το τηλέφωνο.
Την άλλη μέρα το πρωί του τηλεφώνησε να ρωτήσει εάν είναι καλά. Και του είπε ξανά κάτι που το είχε επαναλάβει πολλές φορές :
«Είσαι πάντα για μένα ένα ανεκτίμητο κομμάτι της ζωής μου».

Αυτό λοιπόν έμεινε από όλη την ιστορία.
Και κάτι ακόμα:
Ο καθένας μπορεί ν΄αγαπήσει και ν’ αγαπηθεί. Η αγάπη δε κάνει διακρίσεις.
Η αγάπη έρχεται και φεύγει, κανείς δε ξέρει πότε και πως.

Το σημαντικό είναι να μπορείς να τη νιώσεις, να ξέρεις να τη προσφέρεις,να ξέρεις να τη δεχθείς.

.