ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΕΣ....

Όχι, δε θέλω να σας φανεί ότι περιαυτολογώ. Θα είμαι όμως απόλυτα ειλικρινής. Η σκέψη για την ανάρτηση αυτή ήρθε στο νου μου σε μια άσχημη ψυχολογικά στιγμή για μένα , σε μια στιγμή εσωστρέφειας. Έτσι λοιπόν, για τη... διευκόλυνση και μόνο της…ροής του κειμένου, για πιο στρωτό γράψιμο, επιτρέψτε μου να ταυτίσω τον εαυτό μου με αυτή τη τάξη των ευαίσθητων ανθρώπων.

Γιατί για αυτούς θα γράψω.
Έτσι κι αλλιώς λέμε ότι εδώ στο μπλογκάρισμα γράφουμε τις σκέψεις ελεύθερα, βγάζουμε τα εσώψυχά μας έτσι όπως τα νιώθουμε, με τις λέξεις και τον τρόπο που θέλουμε, δίχως φόβο , ε , εντάξει καμιά φορά με πάθος. Και με ενθαρρύνει το γεγονός ότι βλέπω και σε πολλές άλλες αναρτήσεις να κυριαρχούν η ευαισθησία, τα συναισθήματα, η τρυφερότητα , η ανθρωπιά.
Σύμφωνοι λοιπόν , είμαστε ευαίσθητοι. Συγκινιόμαστε εύκολα, τα παίρνουμε όλα μέσα μας, λυγίζουμε, υποφέρουμε, ενίνοτε δακρύζουμε . Μας αρέσει να αγναντεύουμε τη θάλασσα, μας αρέσουν τα δειλινά του φθινοπώρου όταν σένα κατακόκκινο ορίζοντα χάνεται ο ήλιος, , μας αρέσει το φεγγάρι. Μας αρέσουν τα όνειρα γιατί μας αρέσει να ονειρευόμαστε.
Τέλος πάντων, όπως ο καθένας νιώθει τις ευαισθησίες του. Ίσως πάλι, κάποιοι να γελούν με όλα αυτά. Δικαίωμα τους.
Σ΄ολη τη διαδρομή της ζωής μας, στην οικογένεια, στο σχολείο, στο Πανεπιστήμιο, στην επαγγελματική μας καριέρα, σε όλα αυτά τα στάδια, προστίθεται μέσα μας και ένα κομμάτι διαμορφώνοντας το χαρακτήρα μας.
Δε ξέρω όμως πως και πότε γινόμαστε σκλάβοι των συναισθημάτων μας. Γιατί δε θεωρώ ότι απλά ένα περιστατικό, ένα κάποιο γεγονός μας κάνει ξάφνου μόνιμα ευαίσθητους.

Εκείνο που πραγματικά με βασανίζει έντονα είναι εάν τη σημερινή εποχή η ευαισθησία είναι ένα χάρισμα ή καταστροφικό ελάττωμα, ένα ολέθριο μειονέκτημα.
Αγρια η εποχή μας, ανταγωνιστική η κοινωνία μας , κακίες, σκληρότητα , απανθρωπιά είναι τα γνωρίσματα της εποχής. Η καθημερινότητα θέλει αντοχές όχι αδυναμίες, επιμονή πάσει θυσία όχι υποχωρήσεις, αντιμετωπίζουμε έναν έντονο αρνητισμό όχι θετική θέση.

Κι εσύ ευαίσθητε φίλε μου δίνεσαι, αδειάζεις, προσφέρεις, υποφέρεις, δε περιμένεις ανταλλάγματα, απλά και ειλικρινά αυτός είσαι, έτσι νιώθεις, έτσι κάνεις.
Και μετά ;;

Όταν στραφείς μέσα σου, όταν αναλογισθείς τον τρόπο που εσύ φέρθηκες και ένιωσες, όταν αυτό που αντίκρισες είναι η αδιαφορία, η απόρριψη, ίσως και η προδοσία….
Όταν δεις αυτό που πίστεψες να γκρεμίζεται, όταν έχεις δώσει τη ψυχή σου, έχεις αφοσιωθεί σε κάτι πολύ σημαντικό στη ζωή σου και εισπράττεις την εγκατάλειψη…..
Ο προβληματισμός μου παραμένει. Και το χειρότερο είναι να παραμένεις ευαίσθητος, δίνοντας τις παρανοϊκές μονομαχίες του Δον Κιχώτη. Γιατί η ευθυκρισία και το προσγειωμένο μυαλό ενός Σάντσο Πάντσα δε βλέπω να μας συνεφέρνει.