ΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ...

Την αγαπάμε την Αθήνα μας. Μας ταλαιπωρεί καμιά φορά, αλλά εμείς τη λατρεύουμε. Εδώ ζούμε τη καθημερινότητά μας, άλλοτε ευχάριστα, άλλοτε πάλι δύσκολα.
Είναι χιλιοτραγουδισμένη η πόλη μας, είναι ερωτική, νοσταλγική.
Βέβαια γκρινιάζουμε κιόλας. Γιατί τη θέλουμε την Αθήνα μας πιο πράσινη, πιο καθαρή, πιο φιλική.
Έτσι, αφορμή για την ανάρτηση αυτή ήταν ένα άρθρο στη κυριακάτικη Καθημερινή (28.09.08)με τίτλο « Νοσταλγώντας την καινούργια Αθήνα».
Κάτοικοι διαφόρων συνοικιών των Αθηνών μίλησαν για τις δικές τους περιοχές.

Ξεχώρισα το κείμενο του ποιητή Χριστόφορου Λιοντάκη για τα Εξάρχεια με τίτλο «Η πολυφωνία θέλει φαντασία».

Κι αυτό γιατί η γραφική αυτή περιοχή της πόλης μνημονεύεται από το τύπο και τα ΜΜΕ μόνο για τις συμπλοκές των κουκουλοφόρων με την Αστυνομία, αδικώντας έτσι κάθε τι άλλο που προσφέρουν τα Εξάρχεια.
Ιδού λοιπόν το άρθρο του κ. Λιοντάκη.

«Εξάρχεια: το μήλον της έριδος των ΜΜΕ και ιδιαίτερα των καναλιών. «Τα Εξάρχεια καίγονται» ο προσφιλής τίτλος τους. Το θέμα πουλά και προσφέρεται για εντυπωσιασμό και παραπλάνηση. Εξάρχεια, το πιο ετερόκλητο ψηφιδωτό στο κέντρο της Αθήνας: φοιτητές, πρεζόνια, βαποράκια, μετανάστες, αρνητές της εξουσίας και νομοταγείς πολίτες.

Ένα ετερόκλητο πλήθος που συγχωνεύεται με θαυμαστό τρόπο στη λαϊκή της Καλλινδρομίου τα Σάββατα.

Η ανθρωπογεωγραφία της περιοχής άλλαξε άρδην όταν οι ιδιοκτήτες των νεοκλασικών τα εγκατέλειψαν για να εγκατασταθούν στα βόρεια και νότια προάστια. Τα περισσότερα νεοκλασικά δόθηκαν αντιπαροχή και κατεδαφίσθηκαν. Κατεδαφίζονται μέχρι και σήμερα με τις ευλογίες του Κεντρικού Συμβουλίου Νεοτέρων Μνημείων. Όσα απέμειναν μετατράπηκαν σε κέντρα διασκέδασης ,που κάνουν δύσκολη τη ζωή των κατοίκων, καθώς οι καταστηματάρχες ενδιαφέρονται μόνο για τα κέρδη τους. Μια ιστορική αθηναϊκή συνοικία που σφύζει από ζωή και ασφυκτιά από έλλειψη υποδομών. Δρόμοι λεροί. Πεζοδρόμια που χρειάζονται γνώσεις μπαλέτου για να περπατήσεις. Πεζόδρομοι –παρκινγκ, γεμάτοι τραπέζια, καρέκλες και εποχούμενα. Γκραφιτι και συνθήματα στους τοίχους που εντυπωσιάζουν με την ευρηματικότητά τους , προκαλώντας επιδοκιμασίες ή αποδοκιμασίες . Καυσαέρια, δακρυγόνα και νεραντζιές που όταν ανθίζουν την άνοιξη τα κατατροπώνουν με το άρωμά τους. Μια περίεργη γοητεία παντού.

Ο Λόφος του Στρέφη και η πλατεία που ο δήμος και οι αρμόδιοι φορείς δεν κατάφεραν ποτέ να αξιοποιήσουν. Πολλά στοιχειώνουν τα Εξάρχεια: το Πολυτεχνείο, η Μπουμπουλίνας, η μπλε πολυκατοικία, τα παλιά θερινά σινεμά, το νεοκλασικό του Λόγγου, γωνία Μπενάκη και Αραχώβης, παλιά ζαχαροπλαστεία, ταβερνάκια, στέκια. Μνήμες παλιές και πρόσφατες: Λαπαθιώτης, Γιώργος Ιωάννου, Ξαρχάκος, Κούνδουρος, Νίκος Μπαλής, Νικόλας Άσιμος, Άγγελος Ελεφάντης.

Τυπογραφεία, θέατρα, βιβλιοπωλεία, φροντιστήρια, κέντρα απεξάρτησης, αναψυχής και διασκέδασης, πολυκατοικίες και ελάχιστα νεοκλασικά, που κατοικούνται ακόμα.

Μια πολυφωνία που θα μπορούσε να είναι αρμονική αν υπήρχε φαντασία, όχι μόνο στην εξουσία αλλά και στους πολίτες.»


Τι κρίμα αλήθεια, μια τόσο όμορφη περιοχή που σιγά σιγά χάνεται…