ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ.

Δε ξέρω αν το αισθάνεστε και εσείς, αλλά εγώ έχω την αίσθηση ότι χάνομαι, ότι αιωρούμαι σε μια θολή ατμόσφαιρα, σ΄ένα περίγυρο σκοτεινό, σα να μη πατώ κάπου. Λειτουργώ μάλλον μηχανικά, αφήνοντας τις μέρες να περνούν δίχως νόημα. Mιά περίεργη σιωπή ολόγυρα, μια σιωπή «εκκωφαντική» που δεν ξέρω αν «εκφράζει» υπομονή και κατανόηση ή συσσωρευμένη οργή, απόγνωση, απελπισία. Ο κόσμος μοιάζει αποχαυνωμένος.
Φοβάμαι ότι τη δύσκολη αυτή περίοδο που διανύει η χώρα, θα εκδηλωθούν τα αρνητικά χαρακτηριστικά της φυλής μας. Αυτό το αυτοκαταστροφικό σύνδρομο που μας πιάνει καμιά φορά και εκδηλώνεται με χίλιους δυό τρόπους. Η σιωπή με τρομάζει. Το ίδιο με τρομάζει και ο εφησυχασμός του καναπέ, όταν απλά καταδικάζουμε, αλλά μέχρις εκεί.

Ακριβώς γι΄αυτή τη μακαριότητα και για τη φαγωμάρα των ηγετών μας μεταξύ τους, γράφει στην εφημερίδα REAL NEWS της 23ης του μήνα, ένα άρθρο ο Χ.Πασαλάρης με τίτλο «Ώρα να δείξει η πατρίδα και το καλό της πρόσωπο». Μέμφεται τη πολιτική ηγεσία της χώρας διότι «δεν έγινε σφικτή εθνική γροθιά» και γιατί «ο αρχηγός του κράτους δε βρόντηξε το χέρι του στο τραπέζι να ξυπνήσει τους μακάριους Έλληνες» ενώ ο Γ.Παπανδρέου «δε κατάφερε να ξεσηκώσει το λαό σε πανστρατιά».

Και συνεχίζει:
«Τι συμβαίνει λοιπόν με εμάς τους «μακάριους Έλληνες»; Ξαναβγήκαν στην επιφάνεια τα εκ γενετής ελαττώματα της φυλής; Μήπως πρέπει να τα επισημάνουμε που και πού αντί να τα κρύβουμε επιμελώς; Και ξεκινώντας από τα παλιά χρόνια μήπως πρέπει να θυμηθούμε πως εξοντώσαμε τους τρεις μεγάλους νικητές των μηδικών πολέμων: τον Μιλτιάδη της μάχης του Μαραθώνα που τον αφήσαμε να πεθάνει στη φυλακή για χρέη.; Τον Θεμιστοκλή της ναυμαχίας της Σαλαμίνας που τον εξοστρακίσαμε για να καταλήξει στην εξορία; Τον Παυσανία της μάχης των Πλαταιών που τον «χτίσαμε» ως ικέτη σε ναό για να σβήσει από ασιτία , τάχα επειδή «μήδισε»; Τον μέγα Περικλή που τον εξαναγκάσαμε σε παραίτηση λόγω Ασπασίας; Τον Σωκράτη που τον ποτίσαμε με κώνειο , τάχα γιατί διέφθειρε τους νέους; Τον Πλάτωνα, τον Αισχύλο, τον Σοφοκλή, τον Ευριπίδη, τον Δημοσθένη, τον Φειδία που όλοι τους πέθαναν φυλακισμένοι ή εξόριστοι;


Θέλετε να έρθουμε και πιο κοντά; Να θυμηθούμε το Κολοκοτρώνη που παραλίγο να σαπίσει στις φυλακές ως θανατοποινίτης; Τον Καραϊσκάκη που μαχαιρώθηκε μπαμπέσικα στο Φάληρο; Τον Καποδίστρια που δολοφονήθηκε από τους φοροφυγάδες Μαυρομιχαλέους; Ή μήπως και τους «Νενέκους» που προσκύνησαν τον Ιμπραήμ; Και αν δεν γινόταν το «λάθος» του Ναβαρίνου θα ήμασταν ακόμα γκιαούρηδες;


Να έρθουμε ακόμα πιο κοντά; Να θυμηθούμε τον Τρικούπη που τον μαυρίσαμε για να πεθάνει εξόριστος στη Γαλλία; Ή τον Βενιζέλο που όχι μόνο τον μαυρίσαμε, αλλά τον καταδικάσαμε σε θάνατο για να πεθάνει και αυτός στην εξορία;»

Θλιβερή αναδρομή πράγματι.
Δυστυχώς σε μια στιγμή πολύ δύσκολη για τη χώρα, οι πολιτικοί βγάζουν τα μάτια τους ο ένας του άλλου, με εκείνη την αιώνια μανία της «καμένης γης» που πάντοτε αποδίδεται στον αμέσως προηγούμενο. Στήνονται εξεταστικές επιτροπές όχι για να βρεθεί η καθαρή αλήθεια, αλλά για να κατηγορήσει το ένα κόμμα το άλλο, να βρεθούν όσο το δυνατόν περισσότεροι ένοχοι των αντιπάλων.
Και ο λαός μας περιμένει και αγωνιά.