ΔΥΟ ΕΙΚΟΝΕΣ, ΕΝΑΣ ΟΜΟΡΦΟΣ ΚΟΣΜΟΣ.....

Σήμερα ήταν μια ευχάριστη ηλιόλουστη μέρα. Δε μούκανε καρδιά να καθίσω μέσα στο σπίτι και έτσι αποφάσισα να κάνω τη «μικρή» απογευματινή μου βόλτα στη περιοχή που ζω, αυτή που κρατά περίπου 10 λεπτά, όχι τη μεγάλη των 20 λεπτών.


Μέρες τώρα οι ειδήσεις δεν ήταν καθόλου ευχάριστες, προκαλώντας φόβο, ανασφάλεια και οργή στους πολίτες. Περιμέναμε και τελικά ανακοινώθηκαν τα περίφημα οικονομικά μέτρα που δυστυχώς πλήττουν τους πάντες, εκτός από αυτούς που θα έπρεπε να πλήξουν.

Νωχελικά, με βήμα αργό, έφτασα και στο αγαπημένο μου καφέ στη γειτονιά μου να πιώ τον εσπρέσο μου.
Η υπάλληλος, πτυχιούχος ψυχολογίας παρακαλώ, άριστου Πανεπιστημίου του Λονδίνου ! αντιλαμβάνεται αμέσως αν έχω τα κέφια μου ή τις μαυρίλες μου.
« Όλα καλά ;» μου κάνει τη συνηθισμένη της ερώτηση, για να της δώσω τη δική μου ….συνηθισμένη απάντηση :
« Ποτέ δε μπορεί να είναι όλα καλά ». Τα μάτια της παιχνιδίζουν, παίρνει ένα επιτιμητικό ύφος και μου χαμογελά γλυκά. Ξέρει ότι το ποτήρι για μένα ήταν πάντοτε….μισοάδειο! Που να μου βγει πιο αισιόδοξη άποψη!
Το καφεδάκι ήρθε, δεν είχα πάρει να διαβάσω εφημερίδες να μου μαυρίσουν ακόμα περισσότερο τη ψυχή και απλά ρέμβαζα και απολάμβανα τη φωτεινότητα και τη γλυκύτητα της απογευματινής αυτής ώρας.

Ξάφνου, ήρθε και κάθισε στη ράχη της διπλανής μου καρέκλας ένα σπουργιτάκι.
Δείλιασε για λίγο περιμένοντας κάποια δική μου κίνηση και μετά μ΄ένα πήδημα ήρθε επάνω στο τραπέζι μου. Με κοίταξε διερευνητικά να βεβαιωθεί για τις προθέσεις μου.
Με προσεκτικές κινήσεις, έτριψα λίγο το μπισκότο που συνόδευε το καφέ μου και το έριξα επάνω στο τραπέζι.
Το σπουργίτι πλησίασε ακόμα περισσότερο στα ψίχουλα, η απόσταση από μένα δε θα ήταν πάνω από 20 εκατοστά, με ξανακοίταξε και ….έπεσε στο φαγητό.
Σήκωμα το κεφαλιού και μετά στα ψιχουλάκια του μπισκότου.
Ύστερα, χορτασμένο πλέον, άρχισε να τιτιβίζει κουνώντας δεξιά αριστερά το πανέμορφο κεφαλάκι του. Φαίνεται να ήθελε να με ευχαριστήσει για τη γενναιοδωρία μου, τη φιλική ήρεμη στάση μου απέναντί του. Το κελάηδισμά του ήταν τόσο χαρούμενο, μου φαινόταν ότι τίποτα άλλο δεν ήθελε να εκφράσει.
Και όταν θεώρησε ότι μου είχε πει αρκετά, αφήνοντας μία αποχαιρετιστήρια φωνούλα, άνοιξε τα φτερά του για τα κλαδιά του παρακείμενου πλάτανου.

Ηρέμησα και αφαιρέθηκα. Σκεφτόμουν πόσο πολύ οι απλές αυτές εικόνες μπορούν, έστω και για λίγο, να σε φέρουν σε έναν άλλο κόσμο, πολύ πιο όμορφο.

Γύρισα μετά σπίτι, αλλά η διάθεσή μου εξακολουθούσε να παραμένει τελείως… ανοιξιάτικη. Έβγαλα λοιπόν τη καρέκλα μου στο κηπάκο μου- τι κήπος δηλαδή, να δέστε τον- και άνοιξα να διαβάσω το βιβλίο μου.
Φαίνεται όμως ότι ήταν η μέρα που κάποια πανέμορφα αθώα πλάσματα, ήθελαν να μου κρατήσουν συντροφιά.

Μια εκπληκτική κατακόκκινη πασχαλίτσα ήρθε και κάθισε επάνω στο δείκτη του αριστερού μου χεριού.

Αυτή φυσικά δε κελαηδούσε, απλά κουνούσε πέρα δόθε τη μουσουνίτσα της προχωρώντας επάνω στο δάκτυλό μου. Ξέρετε, της μίλησα ! Της διηγήθηκα ένα χθεσινό συμβάν, τη κολάκευσα για την ομορφιά, τη ….μεγαλειώδη εμφάνιση, την ηρεμία της.

Ανοησίες, έτσι;
Και όμως. Αυτά τα δύο απλά περιστατικά, μ΄έκαναν να σκεφτώ ότι υπάρχουν πολύ ωραιότερες εικόνες καθημερινά στη ζωή μας σαν αυτές που σου προσφέρουν τα πλασματάκια του ζωικού βασιλείου όταν τα βλέπεις απέναντί σου, παρά ορισμένα
πλάσματα που ανήκουν στο ανθρώπινο γένος. Και που η εικόνα που κάποτε μπορεί να «έβγαζαν», κάποια στιγμή μπορεί να αποδειχθεί τόσο κάλπικη….